Vermijdbaar

Hoe kan dat nou? De reünietournee van Daryll-Ann – nooit verwacht en toch gekomen – pakte al op voorhand uit als een ware triomtocht. Het slotoptreden tussen kerst en oud en nieuw moest nog plaatsvinden of voorman Jelle Paulusma kwam prompt op de proppen met Pulling Weeds. “Nederlandse rockplaat van het jaar,” kopte Het Parool – al gold dat eigenlijk net zo goed voor Show van Hallo Venray, maar dit tussen haakjes. In De Wereld Draait Door hield de grossier van ‘vermijdbare uitingen’ – dixit het Commissariaat van de Media – hem een printje van die ronkende recensie voor de neus, voorafgaand aan die zo felbegeerde één minuut plus ettelijke bijgesmokkelde seconden. Carnavalszaterdag speelde hij met zijn band de planken uit het podium in de EKKO in Utrecht – voor een kleine tweehonderd man.

Dertien nummers brachten de zes en ze pasten lang niet allemaal in een dozijn – daarvoor gebeurde er gewoon te veel in de sowieso al doortimmerde composities, stuk voor stuk voorzien van een popgevoelige melodie, dat ook nog eens. Die fluwelen zang met een zweem van melancholie, zo mooi bijgekleurd door tweelingbroer Coen Paulusma op zijn melkkrukje. Dat unisono elektrische gitaarspel met Americanaman Theo Sieben, niet zelden uitlopend op kosmisch gesoleer in de geest van Jefferson Airplane. En dan dat drukke drumwerk van de van Moke geleende Rob Klerkx – een speciale vermelding waard. Nee, parels voor de zwijnen stonden Paulusma cum suis niet te gooien, daar in dat fijne zaaltje bij het sluisje, dat zeker niet – maar toch. Een schamele twaalf optredens telt de tour achter Pulling Weeds, zij het tot nader order, dat wel. En met voorganger Up On The Roof – just for the record: in mijn oren de Nederlandse rockplaat van dát jaar – was het rondje zo mogelijk nog kleiner. Er zit dus hoe dan ook schot in.

De vraag dringt zich nochtans op: waar doet Jelle Paulusma, pushing fifty, het in hemelsnaam voor? Want om met Jan Rot in diens vorige leven te zingen: God straft wie rocker in Holland wil zijn. Alhoewel? Jett Rebel, Chef’Special, Racoon, De Jeugd Van Tegenwoordig, De Dijk – ze laten dit voorjaar de een na de ander de Heineken Music Hall vollopen als betrof het een langverwachte comeback dan wel een retraite voor onbepaalde tijd. Idem dito Kensington, dat in één moeite door gelijk Anouk tweemaal de Ziggo Dome wist uit te verkopen – en dat met een druk festivalseizoen op de rol. En wat te denken van Guus Meeuwis? Liefst vijf keer een tot de nok toe gevuld Philips Stadion van de zomer. Maar eerst nog even twintig jaar in het vak vieren met een avondje Royal Albert Hall in Londen – voorwaar: Groots met een zachte G. Nou, veel plezier allemaal.