Stevie Ann - De lucht in

Eerst was er halverwege de jaren nul The Poetry Man, een gaaf liedje over verlangen, mooi van melodielijn, smaakvol geïinstrumenteerd en bovenal fraai gezongen met een welluidende stem. Een beetje à la Joni Mitchell in haar jonge jaren, zo klonk het, al riep het automatisch ook een warme herinnering op aan het bijna gelijknamige juweeltje van tijdgenote Phoebe Snow, te vinden op haar titelloze debuutalbum, zo’n vergeten klassieker uit de jaren zeventig. Enfin, tien maanden later kwam daar opeens het tussendoortje One Year Of Love, een smartelijke soloversie van een onbekend Queen-nummer, dat bij niemand minder dan gitarist Brian May evenzeer de gevoelige snaar wist te raken, waarna een ontwapenend optreden in De Wereld Draait Door de rest deed. Of om met Stevie Ann zelf te spreken: “Toen schoot het opeens de lucht in.”

Voor een geboren en getogen Limburgse klinkt Stéphanie Struijk (24) opmerkelijk Hollands. Wat blijkt? Haar ouders plus twee broers komen van boven de grote rivieren, zodat er thuis altijd Nederlands werd gesproken. Saillant genoeg heeft ze nooit ‘plat’ leren praten, terwijl er in die contreien buiten het klaslokaal toch uitsluitend dialect wordt gebezigd. Drie jaar geleden verruilde ze het dorp Roggel voor de stad Arnhem. “We hebben er familie wonen, dus ik kende het al een beetje. Ik zocht iets in de buurt van de Nijmegen, want daar wonen een paar vriendinnen van mij en misschien wilde ik nog gaan studeren.”

Eerder zat ze op de Rockademie in Tilburg, waar ze in het tweede jaar besloot te stoppen, omdat voor haar gevoel de studie het opstarten van haar carrière in de weg stond. “Wanneer ik iets doe, wil ik me voor de volle honderd procent geven. En mocht het me niet lukken, dan kon ik altijd weer terug of naar iets anders.” Hoewel het allemaal lijkt begonnen met die vijf minuten in De Wereld Draait Door, zat het haar van meet af aan mee. Zo haalde The Poetry Man, de tweede single van het debuutalbum Away From Here, zelfs de top dertig. “Het ging eigenlijk allemaal best snel, zeker voor iemand van negentien. Ik moet er nog vaak aan terugdenken.”

Haar muziek klinkt schatplichtig aan Amerikaanse singer-songwriters uit de jaren zeventig en tachtig, zij het dat ze zich nooit echt in het idioom heeft verdiept. “Ik luisterde naar wat er in de top veertig stond, mensen als Alanis Morissette, Sheryl Crow en Lenny Kravitz, maar ook wel naar dingen die mijn ouders draaiden, Crosby, Stills & Nash bijvoorbeeld. Mijn gitaarleraar liet mij liedjes spelen die ik tof vond, die moest ik dan gaan ontleden. Dat ging me zo makkelijk af dat hij vermoedde dat ik ook wel kon componeren. Toen gaf hij me de opdracht om voor de volgende les een nummer te schrijven.”

Onder zijn hoede zou ze een stel liedjes opnemen: haar zang en akoestische gitaar, naderhand door hem aangevuld met bas, elektrische gitaar en gesamplede drums. Die eerste demo’s speelde hij door aan een producer uit zijn kennissenkring, die op zijn beurt Rowwen Hèze-accordeonist Tren van Enckevort erbij haalde. “We hebben rustig de tijd genomen, een kleine drie jaar. Natuurlijk heb ik toen alles laten gebeuren. Ik had totaal geen ervaring, ik kon me nog helemaal nergens mee bemoeien. Ik werd overweldigd door op mijn zestiende al bezig te zijn met het maken van een plaat.”

Opvolger Closer To The Heart kreeg uiteindelijk niet zonder horten en stoten zijn beslag. “De beoogde single was qua opname niet goed uit de verf gekomen en de eindmix klonk net niet lekker genoeg.” Zuiderbuur Werner Pensaert, die werkte voor onder anderen K’s Choice, Johan en Thé Lau, moest uitkomst brengen. “Heel eventjes is zoiets vervelend, maar je neemt zo’n beslissing niet om iemand persoonlijk te kwetsen. Als het eindresultaat beter kan, dan moet dat ook. De mensen hebben er geen boodschap aan wie het geproduceerd of gemixt heeft, ze willen gewoon mooie muziek horen.”

*******

“Ik viel van mijn stoel,” aldus Mitchell Froom over zijn eerste kennismaking met de muziek van Stevie Ann. Wat toch wel wat wil zeggen voor zo’n gerenommeerd producer, die zijn stempel drukte op erkende meesterwerken van Crowded House, Los Lobos en Richard Thompson. Hij nodigde de jonge singer-songwriter uit het verre Holland uit bij hem thuis in Santa Monica langs te komen. “Zo gauw je muziek gaat maken, vallen alle ongemakkelijke dingen weg. Dan zit je meteen op hetzelfde level, ook al heeft zo iemand dan veel meer kennis en ervaring. Hij is dan gewoon de man die je verder kan helpen. Toen ik hem wat nieuwe liedjes voorspeelde, ging hij meteen achter de piano zitten, vertellen wat hij ervan vond, sleutelen aan de structuur. Ja, dat was echt heel tof.”

Na dat bliksembezoek in de week dat Michael Jackson stierf, sloeg ze vol inspiratie aan het schrijven, om eind september voor een periode van twee maanden naar Californië af te reizen. Eerst een definitieve selectie uit de pakweg dertig nummers maken, vervolgens de composities perfectioneren en de arrangementen bedenken, daarna een weekje in de studio met de basismuzikanten, tot slot de extra partijen toevoegen. “Een beetje op mijn verzoek zijn veel nummers live opgenomen, inclusief de zang. Als alle muziek er opstaat en ik moet dan gaan inzingen, voel ik zo’n druk dat ik er heel moeilijk in kom.”

Light Up klinkt opvallend klein gehouden, terwijl het eenmanstoetsenorkest Froom toch graag met klank en geluid mag experimenteren, getuige alleen al 99.9 F° en Nine Objects Of Desire, het magnifieke tweeluik met zijn ex Suzanne Vega. “In zijn visie moesten mijn stem en gitaar in het middelpunt staan. Hij wou dat er niet al te veel om de liedjes heen zou gebeuren. En ik heb zelf ook wel gerefeerd aan Despite Our Differences en Poseidon And The Bitter Bug, zijn twee platen met de Indigo Girls, want die vind ik zo mooi: geen galm, heel warm, het lijkt net alsof er een bandje voor je neus staat te spelen.”

Tijdens het werken aan Light Up heeft ze haar creatieve spontaniteit weer teruggevonden. “In de aanloop naar deze plaat was ik heel erg gericht aan het schrijven, merkte ik. Ik was te veel bezig met welke verschillende soorten liedjes een mooi geheel zouden vormen, terwijl in de ideale situatie elk nieuw nummer op zichzelf staat. Na die eerste ontmoeting met Mitchell stroomden de liedjes weer uit mij. Dat was zo’n fijn gevoel: niet nadenken, maar doen en dat ook durven.”

Light Up laat zich beluisteren als een zoektocht, vindt ze zelf, want niet voor niets wordt er om de haverklap weggegaan. “Het was heel lastig om mijn eigen plekje te vinden. Ik heb een paar drukke jaren achter de rug: veel gedaan, veel gebeurd, veel veranderd. De liedjes van de eerste plaat speelden zich vooral af in mijn fantasiewereld, want op die jonge leeftijd maak je natuurlijk weinig mee. Je schrijft vooral over dingen die misschien staan te gebeuren. Je hebt wel een vaag idee waar het leven over gaat, tegen wat voor obstakels je zoal kan aanlopen, maar je moet het nog allemaal ervaren. Alles is nieuw, alles is voor de eerste keer, dat heeft zo’n ontzettende impact op je. Ineens is het ook belangrijk wat je wilt met je leven, maar dat wist ik toen nog niet zo goed. Alleen dat ik liedjes wilde schrijven en muziek maken, dat was wel duidelijk, dus daar stortte ik me dan ook elke dag op na mijn huiswerk.”