Pyjamadagen

Dat iemand al die woorden kan onthouden. Na tig concerten wil ik me er nog steeds over verwonderen, maar vreemd genoeg komt het er zelden van ernaar te vragen. En als, dan volgt er een schouderophalend: “Ik heb een fotografisch geheugen.” Of, al even ontnuchterend: “Ik hoef alleen de eerste zin te weten, de rest komt dan vanzelf.” En wat te denken van: “Ik heb die teksten toch zelf geschreven?” Nee, het is kennelijk niet echt een ding. Al blijkt het soms wel degelijk een probleem. Zo kreeg Iris DeMent dik twintig jaar geleden in de gewezen domstedelijke poptempel Tivoli tijdens het zoveelste liedje bij aanvang van het tweede of derde couplet een black-outje. Was haar werkelijk waar nooit eerder overkomen, stamelde ze met een blos van schaamte. Of we het goed vonden als ze later op de avond een herkansing zou wagen? Alsof de duivel met de godvruchtige Americana-zangeres speelde, ze bleef op exact dezelfde plek opnieuw steken. Tja, daar stond ze dan. En wij met z’n allen maar klappen, zo van: ach, dat kan zelfs de beste overkomen.

Laatst in het al niet meer zo fonkelnieuwe muziekpaleis TivoliVredenburg moest Bent Van Looy tot tweemaal toe het openingsliedje afbreken op het moment dat zijn band inviel. De Vlaamse pop-singer-songwriter liet er zich niet merkbaar door van zijn stuk brengen, want het was nou eenmaal een ongeluksnummer: bij een vorige gelegenheid had hij het immers al eens gepresteerd de tweede regel van het onderhavige couplet te verhaspelen. Ondanks of misschien wel juist dankzij die dubbele valse start volgde er een mooi optreden, waarbij het allemaal leek te draaien om het aloude gezoek van de man naar zichzelf. I have travelled light years just to be right where I am, heet het in My Escape opgeruimd. I couldn’t be more pleased to be just me, finally. Een hit in Belgenland, zo had hij vooraf nog even fijntjes laten weten, opdat wij Hollanders er dan wellicht met andere oren naar zouden luisteren.

My Escape stamt uit Pyjama Days, de tweede soloplaat van de voorman achter het drumstel van Das Pop, zo’n album dat ik van lieverlede steeds vaker wil horen. Want wat een warme muziek toch, zo ergens tussen weemoedig en romantisch in. Neem nou dat liedje over zo’n doordeweekse lummeldag, alleen met z’n tweeën thuis: wat kan daar eigenlijk tegenop? Nothing will break the spell we are under, these pyjama days. Nee, Bent Van Looy schuwt het sentiment niet, maar hij is een pianoman met een lichte toets, dus het klinkt nooit te zwaar. Niet voor niets deed hij die avond in de Cloud Nine het zo bedrieglijk getoonzette Living Without You van Randy Newman, solo net zoals op Live, een door mij in de vroege jaren zeventig grijsgedraaide elpee. Ev’ryone’s got something and they’re out tryin’ to get some more. They got something to get up for, well, I ain’t about to. Ja, zo kent elke sterveling hoe dan ook zijn eigen pyjamadagen.