Iris DeMent

Pyjamadagen

Dat iemand al die woorden kan onthouden. Na tig concerten wil ik me er nog steeds over verwonderen, maar vraag er eens naar en je krijgt steevast een antwoord van niks. Nee, het is kennelijk niet echt een ding. Al blijkt het soms wel degelijk een probleem.

Overleven

Wanneer je voor het eerst weer muziek hebt geluisterd? Acht dagen na dato, de dag van het laatste afscheid, ’s avonds laat. De nieuwe Bob Dylan, 'Tempest', het album van de ondergang. 'Look down angel, from the skies,' hoorde je de oude bard met zijn kraaienstem zingen, 'help my weary soul to rise.'

Weerloos

Nee hoor, hij was geen schrijver of dichter. Hij zong in een bandje. Een bandje? Ja, een popgroep. Aha. En hoe heette die muziekgroep dan? De Dijk. De Dijk? Romancière Lulu Wang keek even of ze het in Peking hoorde donderen.

Iris DeMent - Voor de troost

"Niemand leeft op een onbewoond eiland," weet Iris DeMent. "We zijn allemaal verbonden met de mensen om ons heen. Wie we uiteindelijk worden, hebben we te danken aan anderen. Als je daar eenmaal van doordrongen bent, ga je van je leven nooit meer naast je schoenen lopen. Ego is zoiets stompzinnigs."

Diana Jones - De verloren dochter

"Lange tijd leek het me niet legitiem om als adoptiekind uit New York te klinken als een geboren zuiderling, ook al is mijn moeder dan geboren en getogen in de Smokey Mountains," zegt Diana Jones. "Maar na de dood van mijn opa heb mij daar overheen weten te zetten – niet in de laatste plaats ter nagedachtenis van hem."

Houvast

'What have I to dread, what have I to fear, leaning on the everlasting arms,' zingt Iris DeMent zichzelf hoop in. Een hymne uit 1887, afkomstig van het alweer ruim zes jaar oude 'Lifeline', een verzameling kerkliederen die haar moeder aan de piano op de slaapkamer placht te zingen wanneer het haar allemaal teveel werd ‒ met de ogen ten hemel gericht.

Abonneer op RSS - Iris DeMent