Vaarwel
Het was de tournee van de aangekondigde dood. Op 24 mei maakte The Tragically Hip wereldkundig dat aanvoerder Gord Downie lijdt aan ongeneeslijke hersenkanker. Breaking news in Canada, want The Hip geniet in the great white north minstens zo’n status als The Boss in the land of the brave and the home of the free. Op een persconferentie gaf de behandelend neuro-oncoloog aangeslagen tekst en uitleg. Een toeval op straat in december openbaarde het gezwel, dat zich operatief goeddeels liet verwijderen, gevolgd door zes weken van bestralingen en chemotherapie. Waarna de zanger wonderwel weer op krachten wist te komen, zodat het very tough news gepaard kon gaan met de blijde aankondiging van another one onder de belofte: “We’re going to dig deep.”
Alsof The Hip er ooit met de pet naar had gegooid. Drie jaar terug stonden ze voor het laatst in de Tivoli, de inmiddels gesloten Utrechtse poptempel waar ze me ruim twintig jaar eerder voor het eerst de zevende hemel in hadden gespeeld. Geloof het of niet, maar de granieten rock van het stoïcijns musicerende viertal met vooraan die bezielde, zo niet bezeten zanger klonk misschien wel extatischer dan ooit. Enfin, vijftien megaconcerten telde die afscheidstournee, eindigend op 20 augustus in Kingston, Ontario, de thuisbasis van de groep, alwaar onder de zevenduizend uitverkorenen in het Rogers K-Rock Centre premier Justin Trudeau in een T-shirt van The Hip.
Ruim tweeëneenhalf uur duurde het best wel feestelijke vaarwel, dat onder de titel A National Celebration rechtstreeks op de nationale televisie werd uitgezonden. Er keken zo’n twaalf miljoen mensen, meer dan een derde van de Canadese bevolking. Het was ontroerend vanaf het allereerste begin en uiteindelijk natuurlijk hartverscheurend. Zelfs ik achter de laptop moest geregeld iets wegslikken. Om nog maar niet te schrijven van dat moment vlak voor de finale toen Gord Downie, 52½, bijtend op zijn tanden met dichtgeknepen ogen tranen met tuiten stond te huilen. I wanna stop so much I almost don’t wanna stop, had hij eerder die avond gezongen in Tired As Fuck, zijn zwanenzang. See nothin’, can’t and won’t, will and can.
