Interviews etc.
Wat is er al niet op Frank Boeijen afgegeven. Sinds hij de dorpszalen en feesttenten verruilde voor de theaters en schouwburgen, wordt hij te pas en te onpas uitgemaakt voor een pathetische pseudo-poëet. Met zijn ‘wazige teksten’ op ‘weeïge muziek’ weet hij menigeen hooglijk te irriteren, temeer daar zijn werk nogal eens tegen wil en dank blijkt te fascineren.
Op weg van Schiphol naar Nederhorst den Berg zit Cesar Rosas monter het voorbij glijdende plattelandschap te becommentariëren. Boerderijen met rieten daken, gerestaureerde windmolens, een kaarsrecht water, een pittoreske ophaalbrug en hé, kijk daar: net zulke gevlekte koeien als in de film 'Twister' door een tornado de lucht in worden geslingerd.
De asperge, noemde ze zichzelf ooit spottend. Bijna drie decennia later blijkt Françoise Hardy die bijnaam nog steeds met recht te kunnen dragen. Over de vijftig is ze inmiddels en, zoals soms wel typisch lijkt voor Franse vrouwen, verbluffend mooi ouder geworden.
“Ledigheid is des duivels oorkussen. Of wij dat spreekwoord ook kennen? Jullie protestanten toch!” Elvis Costello schiet in de lach. “Nee, dat schuldgevoel ken ik niet. Ik zit gewoon in mijn hoofd met een heleboel muziek, die er zo snel mogelijk uit moet.”
Waar precies uit Nederland de verslaggever vandaan komt, wil Jackson Browne op een hotelkamer ergens in Londen weten. Aha, Utrecht. Jazeker, dat optreden daar, nu pakweg twee jaar geleden, kan hij zich nog wel herinneren. Zeer goed, zelfs. “Een bijzondere avond. Dat mijn muziek zo veel voor jullie is blijven betekenen, liet me niet onberoerd.”
Om half elf in de ochtend zit Maria McKee er al 'dressed to kill' bij. Strak getailleerd mantelpakje, bijpassende zwarte stola, haren opgestoken, knallende lippenstift. En klaarwakker, al doet die joekel van een zonnebril op het eerste gezicht anders vermoeden.
Mocht God bestaan, dan is hij in staking, zeker weten, maar nog bijna iedere dag zegt Arno tegen hem: “Merci.” Want hij heeft ze zien komen en gaan, de stars die ooit de cover van de Melody Maker haalden en nu de kost moeten verdienen met een of ander rotbaantje. Terwijl hij, een gewone jongeman uit Oostende, hij kan nog altijd van de muziek leven.
Van de zomer konden we dat ene beruchte fragment uit de documentaire 'Don’t Look Back' weer eens op de televisie zien: hoe Bob Dylan op tournee door Engeland op een ongelofelijk schofterige manier Donovan afzeikte. Waarbij opnieuw de vraag rees: waarom nou toch? “Amfetamine,” aldus het lijdend voorwerp meer dan dertig jaar later.
“Ik wilde vroeger niet van de rock ’n’ roll leven, want ik had idee dat ik me dan zou moeten verloochenen,” zegt de voorman van The Presidents Of The United States Of America. “Liever verdiende ik mijn brood met een geestdodend baantje dan dat ik muziek speelde waar ik niet voor de volle honderd procent achter stond.”
Ze werpt hem een lieflijke glimlach toe als ze hem ziet komen aanlopen. T-shirt van Motörhead aan, ijsmuts diep over het voorhoofd. “Hallo Emmy, hoe gaat het nu?” “Wel goed, Dan. En met jou?” “Ik was in slaap gevallen. Om half zes opstaan, dat breekt je toch op, hè.”