Interviews etc.
"We konden het ons net permitteren twee motelkamers in de buurt van de club te nemen," zegt Racoon-bassist Stefan de Kroon. "Wel moesten we elke avond spelen en dat betekende korte nachten en lange ritten. Maar ook al was het een aanslag op het fysieke gestel, het was super om met z’n vijven in een Ford Transit dwars door de Verenigde Staten te trekken."
Waarom spreken Americana-fanaten al sinds jaar en dag toch zo zuinigjes over de hard-core troubadour? En hoezo wordt de ene na de andere obscure singer-songwriter opgehemeld, terwijl de meesten niet eens in zijn schaduw kunnen staan?
“Na 9/11 hebben ze een puissant rijke zakenman tot burgemeester benoemd met een mandaat om de economie van New York zo snel mogelijk weer te herstellen. Dat is wonderwel gelukt,” weet Joe Jackson. “Alleen is het nu een stad van het grote geld, een bijna onleefbaar oord voor kunstenaars, muzikanten, bohemiens en zelfs kleine zelfstandigen.”
Op deze ongemeen deprimerende herfstdag blijkt Mark Olson gezegend met een zonnig humeur. Zojuist is hij vanuit Keulen met de trein in Amsterdam gearriveerd. “Heerlijk geslapen onderweg,” zegt de sjofel ogende troubadour vergenoegd. “Voor de tweede keer vandaag begin ik fris en vrolijk aan de dag.”
Een formidabel optreden tijdens Lowlands, dat deels op televisie werd uitgezonden, betekende de doorbraak. Sindsdien is 'Close To Paradise' in Nederland het album van dit moment. “Geweldig,” zegt Patrick Watson. “Alhoewel: ik wil eigenlijk helemaal niet de nieuwste sensatie zijn.”
Billy The Kid luidde zijn bijnaam als de vlijmscherpe gitarist van Green On Red, de rootsrockgroep die medio jaren tachtig uit de losse pols de klassieker 'Gas Food Lodging' maakte. Eenmaal op eigen benen ontwikkelde hij een soort verknipte soulcountryrock, die gaandeweg werd opgeluisterd met digitale instrumenten en organische strijkers.
De jongens van Editors behoren niet tot het archetypische Britse rockslag, dat geen andere prioriteit meer lijkt te kennen dan zuipen, blowen, snuiven en neuken. “Hard werken, vinden we helemaal niet erg. Mijn credo luidt: het is verreweg het beste om constant bezig te blijven. Een normaal privéleven kan best nog wel een jaar of vijf wachten.”
Een folkie uit de Appalachen die een liedje van Jacques Brel doet? Het lijkt te gek voor woorden, maar hij bestaat wel degelijk. A.J. Roach luidt zijn naam en hij brengt 'Amsterdam' als was het de gewoonste zaak van de wereld. Het gebeurde onlangs onder de rook van kasteel Drakensteyn in Dorpshuis De Furs, domicilie van het genootschap In The Woods.
Halverwege de twintig had hij alles bereikt waar hij maar over had kunnen fantaseren. Elvis Presley had niet alleen de populaire muziek veranderd, in zekere zin had hij tegelijk de wereld veranderd. En hij was er zo steenrijk mee geworden dat hij al zijn wensen op slag kon vervullen.
Ryan Adams geldt als een fenomenaal talent, maar zijn wispelturigheid en losbandigheid stonden een glanzende carrière tot dusver in de weg. Nu lijkt het Americana-icoon tegen wil en dank zichzelf eindelijk in de hand te hebben, getuige het doortimmerde album 'Easy Tiger', wat zoveel betekent als ‘Rustig maar, jongen’.