Tobias Jesso Jr. - Een laat begin

“This is beautiful, click away,” aldus de sporadisch twitterende Adele, goed voor een slordige 22 miljoen volgers. De link voerde naar de video van 'How Could You Babe', een bluesy ballade van een zekere Tobias Jesso Jr., door popsnobs vorige zomer al getipt als een belofte voor de toekomst. “Je begrijpt: de hemel brak voor mij open.”

Nostalgievrij?

Inmiddels tussen 55+ en 60– oogt Paul Weller pico bello als een oude jonge Steve Marriott – tanig lijf, gegroefde kop, zilvergrijs haar, perfect gesoigneerd, pakje Camel Blue en wegwerpaansteker in de zak van het kekke jack.

Afscheid

Mattheus Josephus Lau, roepnaam Thé, voorman van The Scene, geboren op 17 juli 1952, overleed op 17 juni jongstleden. Ruim een jaar eerder had hij publiekelijk zijn naderende dood aangekondigd, daarna ving al gauw het afscheid nemen aan.

Manus

Een blommenkind op jaren, bijna zeventig, een protestzanger tot in den dood. Voorgoed zichzelf gebleven, die Armand. En zo kon het gebeuren dat de tijd hem weer inhaalde. Als hij al überhaupt ooit uit de tijd was gevallen. Want er waren helemaal geen andere tijden gekomen.

Uitgespeeld

Gedurende de hoogtijdagen van het hippiedom werden wij Hollandse melkmuilen als simpele popzielen tot de Chicago blues bekeerd door een stelletje Britse bleekneuzen. Stuk voor stuk hadden ze zich suf geoefend op Otis Rush, Buddy Guy, Albert King en Freddie King, maar bij praktisch niemand klonk B.B. King door.

Nasleep

Begin jaren zeventig laadden Guy en Susanne Clark hun hele hebben en houden in het aftandse Volkswagenbusje om af te rijden naar Nashville. Korte tijd later besloten ze te trouwen, met als ceremoniemeester Townes Van Zandt, die vervolgens voor acht maanden bij het stel zou intrekken.

Justin Townes Earle - Gedeelde waarheid

“We hebben pas mijn verjaardag bij mijn moeder thuis gevierd,” vertelt Justin Townes Earle, de oudste zoon van Steve Earle. “Bij het afscheid vroeg ik haar of ze tien jaar geleden had kunnen vermoeden dat ik de drieëndertig zou halen. Zij schudde alleen maar zwijgend van nee.”

Loudon Wainwright III - Het mannelijk tekort

“Mijn vader houdt in zijn muziek niets achter, wat ik bewonderenswaardig vind, want ik ken geen andere kunstenaar die zo gekweld door het leven gaat als hij,” aldus zoon Rufus. En dochter Martha: “Wat mijn vader niet rechtstreeks tegen iemand kan zeggen, vertelt hij altijd in een liedje, net zoals mijn broer en ik. Zo communiceren wij Wainwrights nu eenmaal.”

Vleugellam

Wil je melancholie niet larmoyant laten klinken, neem dan een zwierig walsje. Of schrijf een tekst waar iemand anders moeilijk een touw aan vast weet te knopen, dan kom je er net zo goed mee weg. En wat natuurlijk altijd kan: maak er gewoon zó’n meeslepend liedje van dat geen mens let op wat je precies zingt.

Mettertijd

Oud worden - Joni Mitchell hield er zich al bij voorbaat mee bezig en ze bleek het later ook zeldzaam goed in de praktijk te kunnen brengen. Zeventigplus is ze inmiddels, maar nog niet eens halverwege de twintig schreef ze: I’ve looked at life from both sides now, from win and lose and still somehow it’s life’s illusions I recall, I really don’t know life at all.'

Mister and Mississippi - In alle vertrouwen

Met Sinterklaas stuurde de platenfirma als surprise een promotie-exemplaar van de nieuwe Mister and Mississippi rond. Keurig verpakt inclusief strikje en vergezeld van een gedicht plus enige chocolade steekpenningen. Het moge duidelijk zijn: ze verwachten er nogal wat van.

Roosbeef - Das Warum

"Ik kan echt zeggen: ik hou van muziek. Daar hou ik toch zó van, eigenlijk al zo lang ik me kan herinneren, dat is gewoon zo," zegt Roos Rebergen. "Ik luister heel graag muziek, ik ben erg fan van anderen. Natuurlijk máák ik ook heel graag muziek. En ik doe dat niet omdat ik het kan, ik doe het omdat ik het moet."

Vermijdbaar

De vraag dringt zich op: waar doet Jelle Paulusma, bijna vijftig, het nog in hemelsnaam voor? Want om met Jan Rot in diens vorige leven te zingen: "God straft wie rocker in Holland wil zijn." Alhoewel?

Ane Brun - Zelfverwezenlijking

Een paar minuten in haar laatste interview van die dag ging haar gepraat opeens over in onverstaanbaar gebrabbel. Zwart voor de ogen werd het haar ook, maar gelukkig, ze kwam met de schrik vrij, al moest ze wel hoognodig op bed gaan liggen bijkomen. Een half uurtje later zat Ane Brun met een pips gezicht beneden aan een groot glas cola.

Allison Moorer - Waargebeurd

“In Nashville doen ze zaken op zijn ouwe jongens krentenbrood,” zegt countryrebel Allison Moorer. “Begint een muziekuitgever op de golfbaan over een schattig nieuw zangeresje dat toevallig ook nog radiovriendelijke liedjes kan schrijven, zegt zijn maatje van de platenfirma dat hij haar zal contracteren als de bal er bij de volgende slag inrolt.”

Spoon - Meer met minder

Vier jaar terug liet Spoon bij iedere show in de Verenigde Staten na de laatste toegift een opname van 'The Star-Spangled Banner' door de zaal schallen. Om een avondje rock ’n’ roll uit te luiden met zoiets officieels als de nationale hymne, ja, dat vond voorman Britt Daniel eigenlijk best wel cool.

Chuck Prophet - Groeten uit Dystopia

Chuck Prophet lijkt voor eeuwig veroordeeld tot de kleinere zalen, al blijkt er wel voldoende animo voor zijn ‘verknipte soul-country-rock’ om er een duurzame carrière op na te kunnen houden. “Na dertig jaar kun je dan toch moeilijk van een gebrek aan succes spreken. En in alle bescheidenheid: van mijn lichting doen er maar bitter weinig mij dit na.”

Lucinda Williams - Southern Comfort

“Alle kommer en kwel blijven een mens tot in lengte van dagen bij, dus de bron van inspiratie kan eigenlijk nooit opdrogen”, zegt Lucinda Williams aan de telefoon op kamer 624 in viersterrenhotel Monaco in San Francisco. “Sterker zelfs, naarmate je meer levenservaring opbouwt en meer levenswijsheid vergaart, groeit je creativiteit.”

Overleven

Wanneer je voor het eerst weer muziek hebt geluisterd? Acht dagen na dato, de dag van het laatste afscheid, ’s avonds laat. De nieuwe Bob Dylan, 'Tempest', het album van de ondergang. 'Look down angel, from the skies,' hoorde je de oude bard met zijn kraaienstem zingen, 'help my weary soul to rise.'

Verheven

Nee, zo in zichzelf gekeerd, kwetsbaar en intens beleef je het zelden of nooit. Een lijdend kunstenaar, die Damien Rice. Een emotioneel hoogbegaafde singer-songwriter, die zich openbaart aan ons gewone zielen. Kunnen wij hem eigenlijk wel navoelen?

Down South

'Not since Adam has a rib been this famous', luidt de slogan van de Rendezvous in Memphis. Koud drie kwartier later staat de 'party of four' alweer buiten. En, waren ze te doen, die charcoal-broiled pork ribs? Jazeker, ze waren zelfs héél goed te doen. Morgen op bedevaart naar Graceland, besluiten we bij te veel bier.

The Allman Brothers Band - Vrij spel

Grateful Dead, Jefferson Airplane, Quicksilver Messenger Service, noem ze maar op, al die acid rockers – hun instrumentale avonturen luisterden allesbehalve spannend weg, al hielden we dat toen allemaal wijselijk voor ons. Nee, dan The Allman Brothers Band met hun kwikzilveren improvisaties, waarin virtuositeit en creativiteit hand in hand gingen.

Jackson Browne - Op weg naar het einde

“Onvoorstelbaar eigenlijk met hoe weinig slaap je in je wilde jaren toekwam. Je leek wel onverwoestbaar,” zegt Jackson Browne. “Al waren het beslist niet alleen de drugs die je wakker hielden, het kwam ook door de pure opgewondenheid over wat je muzikaal klaar kon spelen.”

Jeff Tweedy - In het wild

"Het schrijven van een liedje mag in geen geval uitdraaien op een al te egocentrische bezigheid," zegt Jeff Tweedy. "Idealiter geeft het eindresultaat mij het gevoel dat het ergens anders vandaan is gekomen, terwijl ik het natuurlijk gewoon uit mijzelf heb gehaald, al zou ik mijn teksten beslist niet autobiografisch willen noemen.”

Bewogen

De niet geheel non-homo-erotische hoesfoto van ‘Songs Of Innocence’ toont twee mannen met ontbloot bovenlijf, de ene, geknield, met zijn armen om het middel van de andere. In de oudere herkennen we de drummer van U2. Maar wie is dan toch die jongere? Zijn zoon, zo leert het inlegvel. En hij luistert naar de naam Elvis.

Medicijn

De mensen waren naar haar toegekomen, jazeker, maar zij was ook naar de mensen toegekomen. En wel vanuit Rotterdam naar Amsterdam, want daar speelde het zich af: de première van 'The Medicine Show', de nieuwste theatertour van Frédérique Spigt en haar 3JS.

Dag

En daar sta je dan, hier op het podium van de Tivoli. De spullen van Rowwen Hèze zijn al naar buiten gerold, de muzikanten zitten in de kleedkamer broodjes kroket weg te spoelen met bier, de jeugd van tegenwoordig druppelt binnen voor de dansnacht – hét moment om alvast afscheid te nemen. Nog acht avonden tot de dag die je wist dat zou komen.

Daniel Romano - The King of Mosey

“In de loop van de jaren heb ik mijzelf nog allerlei andere dingen aangeleerd, allemaal uit geldnood geboren,” zegt Daniel Romano. “Hoe meer verschillende dingen je kunt, hoe beter je de eindjes aan elkaar kunt knopen. Zo werk ik gewoonlijk ook nog één dag in de week op de boerderij.”

John Fullbright - Een bewegend doelwit

"Ik geloof niet in liedjes over hopeloosheid. Maar mijn meest hoopvolle liedjes schrijf ik in een toestand van diepe hopeloosheid," zegt John Fullbright. "Als je geen hoop meer koestert, als je alle hoop laat varen, kun je net zo goed meteen ook stoppen met ademen.”

James Vincent McMorrow - Rite de passage

Thuis in Dublin had James Vincent McMorrow eerst zo’n zeven maanden zitten knutselen, om 'Post Tropical' uiteindelijk af te maken op een pecannotenboerderij buiten El Paso. “Van half zes ’s ochtends tot elf uur ’s avonds werkte ik een kleine maand praktisch onafgebroken door, wat heftiger lijkt dan het geval was, want de teksten schreef ik op de veranda.”

Pagina's

Abonneer op Popstukken RSS