Zuidwaarts

Tussen de bedrijven door een tasty burger verorberd in de Ground Zero Blues Club, die qua vintage design onwillekeurig deed denken aan 'Se7en', de bloedstollende film starring mede-eigenaar Morgan Freeman. Turend naar het kleine podium verzuchtte de voorman van de groep waar Limburg trots op is: “Wat zou ik hier graag een keer optreden.”

Gevoelloos

Chet Baker, de jazz cat annex junkie die alweer bijna dertig jaar geleden op z’n achtenvijftigste uit het raam van kamer 210 op de tweede verdieping van het hoofdstedelijke Hotel Prins Hendrik te pletter viel op de gelijknamige kade. Vraagteken: per ongeluk of met opzet?

Zotheid

Voor nostalgie ben ik niet in de wieg gelegd – ware er niet de Summer Of Love. Niet dat ik een oude hippie ben, daarvoor was ik op mijn veertiende vijftig jaar geleden nog te jong. Plus dat ik in de binnenlanden van Limbabwe leefde, dus het speelde zich allemaal mijlenver van mijn bed af.

Spoon - Voor onbepaalde tijd

De nieuwe Spoon moest haast wel tegenvallen. 'They Want My Soul' kon immers niet beter, zo scheen het. Maar nee, 'Hot Thoughts' blijkt ronduit verbluffend: avontuurlijk, op het experimentele af, sonisch even kunstig als ongepolijst, tegelijkertijd melodieus en groovy. Kortom, indierock voor en door gevorderden.

Verstild

Er verschijnen gewoon te veel cd’s, althans wat mij betreft, want tweeëneenhalf keer met een half oor luisteren geldt voor mij niet als beluisteren. Neem nou 'Skeleton Tree' van Nick Cave, de nummer twee in Oor’s eindlijst van afgelopen jaar. Close listening wilde gewoonweg niet lukken. Te onrustig om deze verstilde muziek tot mij te laten komen.

Fender Telecaster - Meer voor mannen

De Fender Telecaster was speciaal gemaakt voor country, maar bleek net zo geschikt voor rock en blues. In de popmuziek blijft deze elektrische oergitaar tot op de dag van vandaag veelgebruikt. In zesenzestig jaar is er aan het oorspronkelijke ontwerp niets veranderd en waarom ook? Om met Chuck Prophet te spreken: “Perfectie valt nu eenmaal niet te overtreffen.”

Chuck Prophet - Geluksgitaar

“De Fender Telecaster valt onmogelijk te verbeteren. Wat hebben ze sinds de jaren vijftig al niet geprobeerd aan te passen. En telkens weer keerden ze terug naar het oorspronkelijke ontwerp,” zegt Chuck Prophet. “Het instrument is het Zwitserse zakmes onder de elektrische gitaren: alles wat je nodig hebt, zit erop en eraan.”

Onvermoeibaar

Laatst stond ik voor een dilemmaatje. Conor Oberst en Arno traden dezelfde avond tezelfdertijd op in het Utrechtse Muziekpaleis. Nu doe ik niet aan halve concerten, tenzij natuurlijk wanneer het me niet vermag te boeien, dus al ben ik nog zo’n trouwe hond, één van de twee moest ik afvallen.

Omarming

In een donkere kleedkamer probeer ik languit op een stretcher met een handdoek over mijn hoofd een beetje bij te komen. Tien minuten voor showtime stapt de Zanger binnen. Ik word meegetroond naar de zijkant van het podium. Er staat een stoel voor me klaar en wijn en water.

Eindig

“Weet je wie ook kanker heeft?” vroeg het Zeeuws meisje plompverloren. Wist ik natuurlijk veel, dus de naam kwam er in één en dezelfde adem achteraan: “Jimmy LaFave.” “Goh,” reageerde ik nogal oenig. “Longkanker,” vervolgde ze. “En dat terwijl hij nooit van zijn leven heeft gerookt.”

Roken

Zo'n zestien jaar geleden, de dagen rondom 9/11, vertoefde ik enkele middagen per week in het ziekenhuis om mijn vader te vergezellen op diens weg naar het einde. Op de gang van de afdeling bevond zich op de kop een royale rokersruimte, waar we samen met een stel verpleegsters bijna op het gezellige af zaten te paffen.

Blake Mills - Hoger en hoger

Nadat Alabama Shakes onder zijn leiding het innovatieve 'Sound & Color' had opgenomen, produceerde hij afgelopen jaar uiteenlopende prachtplaten van Dawes, Jim James en niemand minder dan John Legend. Tussen de bedrijven door doet hij zich ook nog eens gelden als een exceptionele singer-songwriter. Zijn naam? Blake Mills.

Tangarine - In Stereo

Ze zouden niet weten hoe het is om géén tweeling te zijn. En ja, ze zijn natuurlijk een-op-een verbonden met hun muziek. Plus dat ze uiterlijk ook nog eens sprekend op elkaar lijken. Als Tangarine vormen Arnout en Sander Brinks een zeldzame twee-eenheid. Aldus wil je als wildvreemde licht vergeten dat het wel degelijk moet gaan om aparte individuen.

Licht

De laatste minuten van Eerste Kerstdag tikten langzaam weg toen de BBC naar buiten kwam met het overlijdensbericht van George Michael. Wij hoorden het kort na middernacht via Radio 2 op de achtergrond in het zeventiende uur van de onvermijdelijke Top 2000.

Martha Wainwright - Terug Thuis

"Toen ik me laatst nogal gedeprimeerd voelde, betrapte ik mezelf erop dat ik letterlijk de blues aan het zingen was, iets van Billie Holiday," zegt Martha Wainwright. "Ik vond het zelf een beetje lachwekkend beeld: een vrouw die van verdriet aan het zingen slaat. Maar helpen doet het wel.”

Eagles - Boven de wolken

“De Eagles hebben zich uit de naad gewerkt en ondertussen ongelimiteerd de beest uitgehangen,” aldus Don Henley, die samen met kompaan Glenn Frey gold als de Lennon & McCartney van de countryrock. “Maar in tegenstelling tot zoveel anderen zijn wij er toen niet aan onderdoor gegaan. Pas achteraf beseften we hoezeer we van geluk mochten spreken.”

Mary Chapin Carpenter - Uit alle macht

“Of liedjes schrijven zich laat vergelijken met bij jezelf in therapie gaan?” Mary Chapin Carpenter schiet in de lach. “Wie weet? Het is in ieder geval een stuk goedkoper dan een wekelijks uurtje op de divan. Maar nu ik er even over nadenk: je schrijft toch vanuit het idee dat je iets zult ontdekken. Het is een methode om tot jezelf door te dringen.”

Wilcoholic

Wat viel die nieuwe Wilco mij op eerste gehoor vies tegen, zeg. Maar goed, opperhoofd Jeff Tweedy, door de onvolprezen Duitse editie van Rolling Stone uitgeroepen tot ‘onze favoriete hoedendrager’, had vooraf natuurlijk niet voor niets laten weten hoe graag hij ons Wilcoholics eens op het verkeerde been wou zetten.

Monter

Dat beroemdheden als Vince Gill, Steve Earle en Billy Bragg zich niet te goed hadden gevoeld een nummer van hem op de plaat te zetten, gold thuis in Amerika als zijn schamele claim to fame. Dus nee, breaking news was het bepaald niet, het overlijden van Greg Trooper, de montere troubadour met het olijke hoedje.

Kers

Kan een eendagsvlieg negen levens halen? Ik heb de tel niet bijgehouden, maar het zou best eens kunnen in het geval van Marcy Playground. Bijna twee decennia terug verscheen het titelloze debuutalbum van dit post-grungetrio uit New York en sindsdien doet om de paar jaar iets toevalligs me het ding uit de cd-kast halen.

Ethan Johns - Beter laat dan nooit

“Ik voelde geen enkele behoefte mijn liedjes met anderen te delen. Ik deed het enkel en alleen voor mezelf. Het was een private, bijna sacrale bezigheid. Ik vond het genoeg om het te doen”, zo verklaart succesproducer en multi-instrumentalist Ethan Johns zijn late debuut als uitvoerend artiest.

Robert Ellis - Links van het midden

Zo’n twintig minuten onderweg schonk de Texaan zijn drie muzikanten een glaasje Tennessee whiskey in en zette hij de kloeke vierkante fles aan de mond. Toen ging hun optreden pas echt loos, vooral in de hogeschoolgitaarduetten. Na afloop beloofde Robert Ellis nochtans: “Volgende keer wordt het beslist beter.”

Hamerbassist

En dan moest er natuurlijk nog iemand op bas. Nou, dat werd hij dus, de oprichter van de Nederlandse Nina Hagen Fanclub. Een goedkope eerstehands gitaar gekocht, de eerste blaren op zijn vingers geoefend en loos ging het. Zestien was hij destijds, het interbellum tussen punk en new wave.

Circusdirecteur

Wat schiet ons oudere popliefhebbers als eerste te binnen wanneer we de naam Leon Russell horen? Natuurlijk dat beeld van die broodmagere pianist met zijn schouderbladlange haren en cilinderhoed, die met geheven linkerarm ‘one, two, three, four’ schreeuwt, waarop Joe Cocker en de hele bubs een spetterend slot breien aan 'Cry Me A River'.

Vaarwel

Het was de tournee van de aangekondigde dood. Op 24 mei maakte The Tragically Hip wereldkundig dat aanvoerder Gord Downie lijdt aan ongeneeslijke hersenkanker. 'Breaking news' in Canada, want The Hip geniet in 'the great white north' minstens zo’n status als The Boss in 'the land of the brave and the home of the free'.

Parquet Courts - Americana Punk

“Zo gauw we enige aandacht begonnen te trekken, kwamen er op ons gmail-account plotseling berichten binnen van allerlei ons onbekende gasten die iets voor ons konden betekenen. Dat soort figuren mijden wij dus als de pest,” vertelt de bassist van Parquet Courts. “Als paranoïde punk kids hebben we behendig leren navigeren in de muziekindustrie.”

Gestrand

Neil Young vernoemde 'On The Beach' naar een kernoorlogsfilm starring Gregory Peck en Ava Gardner – en wel omwille van die iconische strandfoto, geschoten op een bewolkte namiddag in Santa Monica: hij starend over de oceaan, aan de rand van Amerika.

Pyjamadagen

Dat iemand al die woorden kan onthouden. Na tig concerten wil ik me er nog steeds over verwonderen, maar vraag er eens naar en je krijgt steevast een antwoord van niks. Nee, het is kennelijk niet echt een ding. Al blijkt het soms wel degelijk een probleem.

Lilly Hiatt - In La La Land

“I am somebody’s daughter and I’m gonna be fine,” zingt Lilly Hiatt. Want het doet er uiteindelijk niet toe dat je de dochter van niet zomaar iemand bent, je zult het toch op eigen kracht moeten zien waar te maken. “Wist ik veel wat voor een lange weg je moet afleggen voordat je er eenmaal bent.”

Luchtbel

Nee, uit het oog betekent heus niet altijd uit het hart. Neem Steve Forbert. Al sinds ik weet niet hoe lang volg ik hem niet meer, maar toen ik onlangs hoorde van zijn komst, dacht ik gelijk: daar ga ik naar toe, zeker weten – nou ja, deo volente natuurlijk.

Pagina's

Abonneer op Popstukken RSS