Interviews etc.
“Als muzikant ben ik een product van New York, maar in mijn liedjes schets ik zeker geen romantisch beeld van het ruige leven in die stad, zoals sommigen wel eens beweren," zegt William Borsay alias Willy DeVille. "Mensen romantiseren sowieso vaak dat ik romantiseer."
“Waarom we hier spelen? Ik zou het eigenlijk niet weten. Vermoedelijk voor ons plezier.” Chris Hillman wekte niet bepaald de indruk alsof hij het er van aan het nemen was. Zo had hij van Amsterdam bar weinig gezien, want dat is in zijn ogen tegenwoordig een Sin City, waar seks en drugs nota bene vrijelijk worden aangeboden.
Bruce Springsteen maakte gedurende de eerste helft van de jaren zeventig furore met zijn meeslepende marathonconcerten. "Ik realiseer me heel goed hoe extreem mijn optredens zijn," weet hij. "Ik hou van het gevoel dat ik de grens van het mogelijke heb bereikt. En dan wil ik verder, het gebied van het witte licht in.’”
“Hoe die vier rebellen het vonden om met zo’n oude man samen te werken?” Hartelijk lachend herhaalt George Martin de vraag of er tussen The Beatles en hun bijna vijftien jaar oudere producer niet een generatiekloof gaapte. “Ik oogde dan wel uit als een keurige meneer, maar diep van binnen was ik ook een rebel.”
Jackson Browne wordt weleens de zanger van een generatie genoemd. En niet helemaal onterecht, want voor heel wat aardige jongens en meisjes die opgroeiden in de jaren zestig was hij in de jaren zeventig de stakkerige wijze, die beter dan wie ook uiting gaf aan de gevoelens en gedachten die zijzelf niet onder woorden konden of zelfs wilden brengen.
Hoewel hij met Culture Club al ruim een jaar in een achtbaan zit, toont Boy George zich verbazingwekkend genoeg nog helemaal niet dolgedraaid. Toegegeven, hij gedraagt zich een beetje balorig, maar misschien maakt juist dat hem zo ontwapenend. En dat ABC bij wijze van interview weet hij best te appreciëren, sterker zelfs: het blijkt een kolfje naar zijn hand.
“Voor de derde keer in mijn leven heb ik het Rijksmuseum mogen bezoeken, dus met mijn gebrek aan succes valt het best mee,” zegt Warren Zevon zonder een spoor van ironie. De Californische singer-songwriter blaakt in het genadeloze daglicht bepaald niet van gezondheid.
“Al had ik op de maan moeten beginnen,” reageert Steve van Zandt laconiek, gevraagd of hij niet stierf van de zenuwen toen zijn groep Little Steven And The Disciples Of Soul voor het eerst in de openbaarheid trad. Het komt immers hoogst zelden voor dat een podiumdebuut plaatsvindt ten overstaan van een miljoenenpubliek.
"Ooh, zo ben ik net een Hollands melkmeisje," zegt Linda Ronstadt kirrend, terwijl ze voor de spiegel staat met op haar hoofd het zojuist ten geschenke gekregen kanten boerinnenkapje. "Bijna niemand weet trouwens dat de familienaam van mijn moeder Copeman is, dat is afgeleid van Koopman. Ik ben hier dus een beetje thuis."
“The Clash draagt iets destructiefs in zich,” meent voorman Joe Strummer. “Wanneer we denken dat we iets per se niet moeten doen, dan doen we het juist wél.” En tweede man Mick Jones meent: “We gooien keer op keer onze eigen ruiten in. Waarschijnlijk hebben we tè veel hart voor onze muziek.”