Interviews etc.
“Nu achteraf besef ik pas dat ik bezig was mijzelf te vernietigen. Ik wilde de Frank Boeijen die herkend wordt vernietigen en had niet in de gaten dat die Frank Boeijen en ik wel degelijk een en dezelfde persoon zijn.”
“Dat zal ik je eerlijk vertellen,” zegt Jackson Browne. De vraag is wat hem er toe heeft bewogen zo’n uitgesproken kritiek te leveren op de Amerikaanse politiek als hij op 'Lives In The Balance' heeft gedaan. “Eigenlijk is dit de oorzaak.” En hij pakt van de tafel een etui, waaruit hij een bril met een fijn gouden montuur haalt.
“Prachtig, die stapelwolken. En dan dat eigenaardige zonlicht.” James Taylor staat voor het raam van zijn kamer op de bovenste verdieping van een Amsterdams hotel. Wel een halve minuut lang staart hij zwijgend naar buiten en ziet wat de Hollandse meesters ooit plachten te schilderen.
"In Kentucky wordt er net zoveel Kentucky Fried Chicken gegeten als dat er in Nederland op klompen worden gelopen," zegt Sid Griffin, voorman van The Long Ryders. "En als men het dan toch een keer eet, dan niet zoals iedereen ter wereld het nu kent, maar volgens het recept van onze grootmoeders."
"Wanneer wij oud, kaal en dik zijn, kunnen The Blasters nog met evenveel waardigheid precies dezelfde muziek spelen als we nu doen,” zegt de pas tegen de dertig lopende Dave Alvin in de drukkende zomerhitte op een Amsterdams terras, waar de conversatie regelmatig wordt overstemd door het geratel en gerinkel van een passerende tram.
“Wil je echte country horen, luister dan naar Ricky Skaggs,” zegt Ricky Skaggs, de grootste ster die dat typisch Amerikaanse muziekgenre momenteel kent. “Let wel: ik bedoel niet dat het zo is, maar dat het eigenlijk zo zou moeten zijn, althans, dat is waar ik naar streef.”
“We hebben het gevoel alsof we in een levend sprookje rondlopen,” zegt de een. “Blijkbaar hoeven dromen niet altijd bedrog te zijn,” concludeert de ander. Ze zitten er werkelijk stralend bij, The Judds, het succesvolle countryduo dat inmiddels is uitgeroepen tot 'the hottest mother and daughter act in the history of American music'.
John Fogerty bezong als Californische jongen op pseudo-autobiografische wijze het Amerikaanse verleden in de zuidelijke staten. Zijn plaatsvervangend heimwee kwam voort uit zijn overtuiging dat de wereld indertijd nog perspectief had. Keek hij naar het heden, dan zag hij dat de mens zijn vrijheid, letterlijk en figuurlijk, kwijt was.
Voor iemand die gedurende de gehele jaren zeventig met de Eagles een 'life in the fast lane' heeft geleid, ziet Don Henley er nog verrassend ongehavend uit. Ontspannen onderuitgezakt, waardoor een beginnend buikje zichtbaar wordt, praat de notoire tobber opgeruimder dan verwacht met een onvervalste Texaanse tongval.
"Dat nogal wat liedjes van mij zich afspelen in een of ander souterrain, is zeker geen toeval,” zegt Lloyd Cole. “Een souterrain is in mijn ogen voor een vermeende bohémien een plaats bij uitstek om te wonen. Het is er meestal schemerig en bedompt, dus daar kan hij zich thuis voelen."