Steve Earle

“We hebben pas mijn verjaardag bij mijn moeder thuis gevierd,” vertelt Justin Townes Earle, de oudste zoon van Steve Earle. “Bij het afscheid vroeg ik haar of ze tien jaar geleden had kunnen vermoeden dat ik de drieëndertig zou halen. Zij schudde alleen maar zwijgend van nee.”

“In Nashville doen ze zaken op zijn ouwe jongens krentenbrood,” zegt countryrebel Allison Moorer. “Begint een muziekuitgever op de golfbaan over een schattig nieuw zangeresje dat toevallig ook nog radiovriendelijke liedjes kan schrijven, zegt zijn maatje van de platenfirma dat hij haar zal contracteren als de bal er bij de volgende slag inrolt.”

"Je hebt van die types die hun platenkast vol hebben staan met Blind Boy Huppellepuppen en daarom menen te weten wat echte blues is," zegt Daniël Lohues. "Als ik me zwart zou schminken en met een grafdelversstem zou zingen, ja, dan was het een persiflage."

De zoon van hardcore troubadour Steve Earle groeide op in Zuid-Nashville bij zijn alleenstaande moeder, die met haar twee baantjes hem maar moeilijk in het oog kon houden. “Vandaar dat ik me op gezette tijden volgens sommigen als een gangster gedraag,” zegt JTE grinnikend.

Het loopt tegen half vijf in de middag en Julie Miller heeft zojuist met een burrito en een cola ontbeten. “Sorry, even mijn pillendoosje zoeken,” verontschuldigt ze zich, terwijl ze wat in haar handtas rommelt. “We hebben in de jaren zeventig en tachtig zo veel drugs genomen, dat we nu elke dag vitaminen moeten slikken.” En ze giert het uit.

Waar de foto’s veelal een lichtelijk verloederde vrouw laten zien, blijkt Lucinda Williams in werkelijkheid een kekke veertigplusser, koket opgemaakt en keurig in de kleren gestoken. In weerwil van haar reputatie toont ze zich bovendien een opgeruimd type met een vlotte babbel, die des te innemender overkomt dankzij haar onweerstaanbare southern drawl.

‘Mijn vakantie in het getto,’ zo omschrijft Steve Earle de periode van 1991 tot 1994, waarin hij per dag naar schatting een slordige achthonderd dollar aan heroïne en cocaïne spendeerde, totdat hij op een gegeven moment op zwart zaad zat. Na een reeks van arrestaties was hij verworden tot een verschoppeling met wie niemand nog wou samenwerken.

Hij dwingt respect af en boezemt ontzag in, al was het alleen maar door zijn reusachtige gestalte. Ik moest warempel even naar adem happen toen ik hem in de verte aan zag komen lopen. Geheel in kreukloos zwart gekleed, prachtige bolo tie om, glimmende laarzen aan, deed Waylon Jennings nog het meest denken aan een sheriff op zijn paasbest.

Hoe vaak geniet je het voorrecht onder vier ogen te mogen praten met een levende legende? Zo iemand die je vol ontzag zelfs in het Engels met U aanspreekt? “Hallo, ik ben Joan,” zegt mevrouw Baez met een stralende glimlach.

Waarom spreken Americana-fanaten al sinds jaar en dag toch zo zuinigjes over de hard-core troubadour? En hoezo wordt de ene na de andere obscure singer-songwriter opgehemeld, terwijl de meesten niet eens in zijn schaduw kunnen staan?