Uncle Tupelo

"Het schrijven van een liedje mag in geen geval uitdraaien op een al te egocentrische bezigheid," zegt Jeff Tweedy. "Idealiter geeft het eindresultaat mij het gevoel dat het ergens anders vandaan is gekomen, terwijl ik het natuurlijk gewoon uit mijzelf heb gehaald, al zou ik mijn teksten beslist niet autobiografisch willen noemen.”

Welgeteld tien dagen is hij nu pas van huis, maar de korte Europese tournee met zijn groep Wilco heeft hem zo te zien gesloopt. Amper een week geleden in Keulen had zijn gezicht tenminste nog niet die asgrauwe kleur, wat heet, toen oogde Jeff Tweedy met een kloeke cowboyhoed op juist als een opmerkelijk frisse countryrocker.

"Om een of andere reden is Wilco al die vijftien jaar in staat gebleken om zonder al te lange tussenpozen te blijven optreden," zegt bassist John Stirratt, naast voorman Jeff Tweedy het enig overgebleven oerlid. "Geregeld spelen houd je als groep bij elkaar. De hele zaak voor minimaal een jaar stilleggen, lijkt me echt verschrikkelijk. Bloed moet stromen."

Op deze ongemeen deprimerende herfstdag blijkt Mark Olson gezegend met een zonnig humeur. Zojuist is hij vanuit Keulen met de trein in Amsterdam gearriveerd. “Heerlijk geslapen onderweg,” zegt de sjofel ogende troubadour vergenoegd. “Voor de tweede keer vandaag begin ik fris en vrolijk aan de dag.”

Een pot koffie, drie sinaasappelsap en een mineraalwater gaan er in amper veertig minuten doorheen. Niet dat Jay Farrar geplaagd wordt door een houten kop en een onlesbare nadorst, hij voelt zich gewoon niet op zijn gemak. Zuchtend en steunend, als betrof het een kruisverhoor, perst de voorman van Son Volt er zijn antwoorden uit.

Jeff Tweedy zit een stuk warm appelgebak met vanille-ijs soldaat te maken, dat hij wegspoelt met een flesje cola. Jay Bennett hangt ondertussen amechtig op de bank uit te buiken van een machtige salade. Als rechterhand rust op hem nochtans de taak het gesprek te trekken, zodat zijn maat zich mooi kan beperken tot wat hij werkelijk kwijt wil.

“Ongelooflijk, dat dit nou al nostalgie is,” klinkt het na afloop van het eerste reünieconcert op Nederlandse bodem. Volgens The Jayhawks zelf is er eerder sprake van ‘een onafgedane zaak’. “We gewoon verder waar we zestien jaar geleden zijn opgehouden. Maar als er geen vraag naar was geweest, waren we echt niet weer begonnen.”

Zijn vroegere groep Uncle Tupelo geldt als baanbrekend voor de Americana-beweging, maar met Wilco was hij vervolgens de rootsrock binnen de kortste keren voorbij. Jeff Tweedy blikt terug op vijftien jaar in de schijnwereld van de rock ’n’ roll. “Achteromkijken is niet echt iets voor mij, daarvoor ben ik veel te nieuwsgierig naar wat er om de hoek gebeurt.”

Het lijkt wel alsof de griep hem flink te pakken heeft gekregen en hij tot overmaat van ramp die nacht ontzettend beroerd heeft geslapen: wallen onder de waterige ogen, een verstopte neus en een dichte keel. Maar zo oogt en klinkt Jeff Tweedy bijna altijd. Hij lijdt namelijk aan migraineaanvallen en chronische bronchitis.