Paul Simon

Tot voor drie jaar terug deed hij voor een luizige vijftig dollar zijn kunstje voor anderhalve man en een paardenkop. Tegenwoordig hoeft Robert Ellis niet langer op de achterbank van mijn auto te slapen en treedt hij op voor een geïnteresseerd publiek. “Ik houd er nog steeds geen rooie cent aan over, maar het lijkt nu tenminste alsof ik iets voorstel.”

"Eigenlijk voel ik me momenteel lichter en vrijer dan in mijn jonge jaren," zegt Suzanne Vega. "Wat mezelf nogal verbaast, want van nature ben ik allesbehalve zorgeloos. Ik heb nog nooit een moment van perfectie gevoeld.”

"De Nits worden over de grens meestal met egards ontvangen,' vertelt voorman Henk Hofstede. "Zo informeerden we eens bij het inchecken in een hotel in Wenen voorzichtigjes tot hoe laat we de volgende ochtend in de ontbijtzaal terechtkonden. We kregen het gewoon voor het zeggen. Denn sie sind ja doch Künstler.”

Wie zou er nou oor hebben voor Afrikaanse muziek in een Amerikaanse verpakking? Paul Simon kon het wel schudden, zo verwachtten de recensenten wereldwijd, die al even eensgezind oordeelden dat er sprake was van een absoluut meesterwerk. Uiteindelijk zouden er mondiaal over de vier miljoen exemplaren van 'Graceland' over de toonbank gaan.

Een folkie uit de Appalachen die een liedje van Jacques Brel doet? Het lijkt te gek voor woorden, maar hij bestaat wel degelijk. A.J. Roach luidt zijn naam en hij brengt 'Amsterdam' als was het de gewoonste zaak van de wereld. Het gebeurde onlangs onder de rook van kasteel Drakensteyn in Dorpshuis De Furs, domicilie van het genootschap In The Woods.