U2

Gedurende de hoogtijdagen van het hippiedom werden wij Hollandse melkmuilen als simpele popzielen tot de Chicago blues bekeerd door een stelletje Britse bleekneuzen. Stuk voor stuk hadden ze zich suf geoefend op Otis Rush, Buddy Guy, Albert King en Freddie King, maar bij praktisch niemand klonk B.B. King door.

De niet geheel non-homo-erotische hoesfoto van ‘Songs Of Innocence’ toont twee mannen met ontbloot bovenlijf, de ene, geknield, met zijn armen om het middel van de andere. In de oudere herkennen we de drummer van U2. Maar wie is dan toch die jongere? Zijn zoon, zo leert het inlegvel. En hij luistert naar de naam Elvis.

Ook zo’n bloedhekel aan Kane? En dan natuurlijk met name aan die Dinand Woesthoff, de Bono der Lage Landen. Net zoals dat vehikel van hem en zijn rechterhand, de best wel sympathieke gitarist Dennis van Leeuwen, geldt als de U2 der Lage Landen – althans, dat zouden ze wel willen.

“Sprekend zijn moeder,” meende er iedere keer wel een tante te moeten opmerken als de halve familie weer eens op zo’n kermiszondag gezellig aan de koffie en vlaai zat. Een jaar of acht geleden viel mijn blik op een in de brievenhouder uitpiekend kiekje van een etentje bij vrienden. Die ogen, dat voorhoofd, die slapen – sprekend mijn vader.