Stephen Stills

In een kleedkamer van het Amsterdamse Concertgebouw zit Stephen Stills achter een vleugel de blues te spelen – met leren handschoenen aan. Als hij er na een tijdje genoeg van heeft, gaat hij languit op de grond liggen, een beetje in zichzelf giechelend. Hij oogt als een levend lijk. Luttele uren later wacht hem de wereldpremière van zijn groep Manassas.

"Het heeft behoorlijk lang geduurd voordat ik uit mijn schulp durfde te kruipen," zegt Ray LaMontagne. "Het moeilijkste vond ik nog om vanuit het diepst van mijn ziel te zingen. De moed is me heel wat keren in de schoenen gezonken. Dan moest ik mezelf er even flink van langs geven, zodat ik het tenminste weer opnieuw ging proberen."

“O jee!” roept Crosby quasi-ontzet uit. “Hij heeft het gezegd. Het…, het…” “Het verschrikkelijke W-woord,” vervolgt Stills met een zogenaamd van afschuw vertrokken gezicht. Nash doet er het zwijgen toe en slaat met een onhoorbare zucht theatraal de ogen ten hemel.