Joni Mitchell

Ze zweeft in de lucht als een ballon, maar de wind zal haar niet meenemen, want beneden staat er iemand met het touwtje om de pols. Dan weer is ze in een diepe put getuimeld en gooien vrienden haar botten en stenen toe, zodat ze een ladder kan bouwen om naar boven te klimmen.

Van zijn reputatie als paranoïde artiest die bij het minste of geringste uit zijn slof schiet, viel niets te merken, integendeel, Elvis Costello praatte honderduit en vaak hoefde er niet eens een vraag te worden gesteld om van het een op het ander te komen. Op bed lag ‘darling monster’ Cait O’Riordan, de gewezen bassiste van The Pogues, stilletjes mee te luisteren.

“Prachtig, die stapelwolken. En dan dat eigenaardige zonlicht.” James Taylor staat voor het raam van zijn kamer op de bovenste verdieping van een Amsterdams hotel. Wel een halve minuut lang staart hij zwijgend naar buiten en ziet wat de Hollandse meesters ooit plachten te schilderen.

Zelfbewust, talentvol, avontuurlijk, innovatief, diepgravend, gevoelvol, introspectief, bezwerend, imponerend, sensueel – La Mitchell is het allemaal en nog veel meer. Niet voor niets gold ze allang voor haar vijfenzestigste als de grand dame onder singer-songwriters.