David Crosby

In een kleedkamer van het Amsterdamse Concertgebouw zit Stephen Stills achter een vleugel de blues te spelen – met leren handschoenen aan. Als hij er na een tijdje genoeg van heeft, gaat hij languit op de grond liggen, een beetje in zichzelf giechelend. Hij oogt als een levend lijk. Luttele uren later wacht hem de wereldpremière van zijn groep Manassas.

"Reizen deed je in een busje tussen de instrumenten en de apparatuur, en de optredens vonden plaats in gymnastieklokalen en kegelbanen," vertelt Roger McGuinn. "En tussen de bedrijven door werden The Byrds ook nog eens geacht platen op te nemen, terwijl we zó lang op elkaars lip moesten zitten dat we elkaar vaak niet meer konden luchten of zien.”

“O jee!” roept Crosby quasi-ontzet uit. “Hij heeft het gezegd. Het…, het…” “Het verschrikkelijke W-woord,” vervolgt Stills met een zogenaamd van afschuw vertrokken gezicht. Nash doet er het zwijgen toe en slaat met een onhoorbare zucht theatraal de ogen ten hemel.