Uit

Aan stille liefdes deed ik niet, maar stel dat, dan Sharleen Spiteri. Van haar muziek met Texas was ik ook altijd al gecharmeerd, zowel de rootsrock van Southside en Ricks Road als de latere pure pop for now people van White On Blonde en The Hush, waarmee de band op zwart zaad de jackpot binnenhaalde. Met het nieuwe millennium zagen de trendgevoelige zangeres en haar rechterhand annex ontdekker Johnny McElhone hun momentum allengs verloren gaan en toegegeven, mij persoonlijk kon het vanaf toen ook niet meer zo boeien. Eind jaren nul modelleerde het tweetal haar onvermijdelijke soloplaat Melody zelfs schaamteloos naar Rockferry, het droomdebuut van Duffy, dat nota bene ettelijke miljoenen beter verkocht dan Adele’s 19. Volgde de verwachte reünietournee en alsnog een onverwacht best wel overtuigend comebackalbum, al klonk The Conversation daarom nog niet minder uit de tijd gevallen. En dit jaar luisterde de groep uit Glasgow, tussen haakjes vernoemd naar de filmhuiskraker Paris, Texas, dit vanwege de zinderende soundtrack van Ry Cooder, het zilveren plaatjubileum op met 25, zijnde vier nieuwe liedjes plus remakes van de acht grootste hits, opgenomen met het productieteam van Truth & Soul, het New Yorkse retrosoullabel dat in popkringen bekendheid verwierf door de hand- en spandiensten voor Amy Winehouse. Ondertussen staat de teller verkochte albums ver voorbij de dertig miljoen, dus voor het geld hoeven hullie van Texas het in ieder geval allang niet meer te doen.

Ja, de tijd vliegt als een pijl en fruit als een banaan. Zo dateert mijn laatste interview met Sharleen Spiteri alweer van twaalf jaar terug. Op de kop af een decennium eerder mocht ik voor het eerst met haar onder vier ogen praten. Pas na een minuut of vijf begon ik haar een beetje te verstaan, zo’n kolossaal accent bleek ze erop na te houden. Ze was toen nog die woest aantrekkelijke tomboy, die als bakvis net zo stoer wou lijken als Joe Strummer van The Clash, reden waarom ze nou een afgeragde Fender Telecaster bespeelde. Op het eind van het gesprek kwamen we via een omweg onverwacht uit bij Gram Parsons en begon ze me de ogen uit te steken met illegale kopieën van huiskamersessies van de countryrockdandy en Keith Richards in villa Nellcôte in Zuid-Frankrijk. De keer daarop ontving ze bevallig op de bank met thee en koekjes. Bij het zien van haar portret in de meegebrachte Oor met ons interview slaakte ze een kreet van ontzetting. Wat een kokkerd had ze me daar, zeg! Daar let een beetje fotograaf toch op, tjongejonge, wat voor een beunhaas. Nee, hoe ijdel ook, waarom niet eigenlijk en wie niet werpe de eerste steen, haar neus heeft ze nooit laten corrigeren, net zo min als ze nu, inmiddels aan de verkeerde kant van de veertig, piekert over een facelift. Want schone schijn, daar wil Sharleen Spiteri niets van weten.

Ongelooflijk, wat blijft ze er toch fantastisch uitzien. Ik weet het nu zeker sinds ze van de week tijdens haar optreden met Texas al dartelend opeens pal voor mijn neus stond, daar links aan de zijkant van het podium. Ik meende haar warempel twee tellen recht in de ogen te kijken, maar nee, ze zag me niet staan. Wat had ze er trouwens weer zin in. En wat kregen ze er goede zin van, de meisjes van veertigplus. Ze dansten en ze zwaaiden en ze klapten en ze joelden en ze zongen dat het een aard had. Een concert van Texas, dat is een stel vriendinnen aan de rol met Sharleen Spiteri als gangmaakster. Gieren en proesten en roddelen plus, het kan niet missen, ginnegappen over hun vriendjes. Die jongens van veertigplus hadden zich overigens gewillig laten meetronen naar het Utrechtse TivoliVredenburg, maar zij stonden zich wel degelijk ook te amuseren. Zelfs het grootste stuk chagrijn leeft immers op bij die oorwurmen van liedjes en, Loop and Lil agree, dat hupse zangeresje is inderdaad a sight to see. Hou je alleen gedeisd, want voor je het weet steekt ze ten overstaan van de hele zaal de draak met je. En psst, zou ze ons nog even een geheimpje verklappen? Hij daar rechtsachter op het podium, naast de drummer, die praat tegen zijn genitalieën. Ja, echt waar! Nee, ongelogen, ik vond het een topavond. Of zoals Sharleen Spiteri het zelf zou noemen: massive.