Warren Zevon - Terug bij af

“Voor de derde keer in mijn leven heb ik het Rijksmuseum mogen bezoeken, dus met mijn gebrek aan succes valt het best mee,” zegt Warren Zevon zonder een spoor van ironie. We zitten buiten aan de gracht achter de Paradiso, de Amsterdamse poptempel waar hij die avond voor een kleine maar loyale aanhang een soloconcert zal verzorgen. De Californische singer-songwriter blaakt in het genadeloze daglicht bepaald niet van gezondheid. De afgetrainde gestalte van weleer heeft nu een buikje, terwijl ook de rossige baard hem jaren ouder maakt dan de zesendertig die hij in werkelijkheid is. Met zijn carrière ziet het er momenteel evenmin al te florissant uit. Vanwege een reorganisatie moest zijn label de artiestenstal flink uitmesten, waardoor hij samen met onder anderen Tom Waits werd afgedankt. Nu wil het toeval dat het hoofd van zijn management onlangs benoemd is tot directeur van een grote platenfirma, zodat hij niet langer lijkt te hoeven wanhopen “De kwestie is nog niet ter sprake geweest,” verzekert hij. “Mijn eerste zorg is het schrijven van nieuw repertoire, dan pas zie ik verder. Maar de moed is me zeker niet in de schoenen gezonken. Ik heb al een paar liedjes helemaal af, waaronder het titelnummer: Trouble Waiting To Happen.”

Ronduit gezegd is hier sprake van een man met een gesjeesde carrière. Als protegé van Jackson Browne maakte hij na een tussen wal en schip gevallen debuutplaat rond het midden van de jaren zeventig een fenomenale doorstart met een Warren Zevon, dat hem niet alleen artistieke erkenning opleverde, maar vooral ook geldelijk gewin dankzij een drietal covers van Linda Ronstadt op haar bestsellers Hasten Down The Wind en Simple Dreams. Opvolger Excitable Boy met de hitsingle Werewolves Of London bracht hem voor een singer-songwriter onwaarschijnlijk succes, waarna het commercieel gezien met het meesterlijke Bad Luck Streak In Dancing School en het lichtelijk wisselvallige The Envoy weer even snel bergafwaarts ging. “Kijk, de verkoopbaarheid, dat aspect interesseert me in wezen niet,” beweert Zevon. “Als ik met muziek bezig ben, is dat wel het laatste waar ik aan zal denken. Wat overigens niet wegneemt dat het mij wel degelijk dwars zit dat The Envoy het slechter heeft gedaan dan alle voorgangers. Tegelijkertijd heb ik over waardering eigenlijk geen klagen, dus ik voel ik me beslist niet geheel en al gefrustreerd.”

Naast popliedjes componeert Warren Zevon ook semiklassieke stukken, getuige bijvoorbeeld een tweetal intermezzo’s voor strijkers op Bad Luck Streak In Dancing School. De geslaagde combinatie van die fijnzinnige instrumentaaltjes met rauwe rock ’n’ roll was bedoeld als een symbolische verklanking van de teksten, waarin fysieke agressie en emotionele tederheid om voorrang vechten. “Klassieke muziek roept veelal geestelijke associaties op, terwijl ze net zo goed zeer lichamelijk kan zijn,” aldus Zevon, die trouwens zegt te betwijfelen of die zeldzame combinatie ooit voor herhaling vatbaar zal blijken. Dat Bad Luck Streak In Dancing School tot stand kwam na zijn ten langen leste gewonnen strijd tegen de alcohol, noemt hij absoluut niet ter zake doende. “Mijn alcoholisme en mijn muziek stonden volledig los van elkaar,” zegt hij. “Alleen als ik de me echt volledig lam had gezopen, kon er de volgende dag van werken geen sprake zijn. En Jackson hield er streng de hand aan dat ik nuchter in de studio verscheen. Was dat niet het geval, dan kon ik gelijk weer vertrekken.”

De moeizaam bevochten overwinning op de alcohol werd in de openbaarheid gebracht middels een huiveringwekkende reconstructie in het gerenommeerde Amerikaanse tijdschrift Rolling Stone . “Al met al heeft het verhaal meer gebaat dan geschaad,” concludeert Warren Zevon, gevraagd of hij naderhand geen spijt heeft gehad van zijn openhartigheid. “Mijn belangrijkste overweging om opening van zaken te geven, was gegrond op het feit dat je als publiek persoon verantwoording hebt af te leggen. Ik bedoel, wanneer je op het podium omvalt, dan ben je het publiek een verklaring schuldig. Bovendien wilde ik duidelijk stellen dat je onmogelijk kunt afkicken zonder de hulp van goede vrienden. Ik heb brieven ontvangen van mensen die dankzij dat artikel eindelijk de moed wisten op te brengen om bij hun naasten aan te kloppen. Anderen, en dat was de negatieve kant van die publicatie, zagen in mij een deskundige op het gebied van alcoholisme, iemand bij wie ze medisch advies konden gaan inwinnen. Om maar te zwijgen van degenen die radeloos informeerden waarom zij zo rnoeilijk van de drank afkwamen, terwijl het mij toch zo gemakkelijk was gelukt. Hoe kun je dergelijke mensen nu uitleggen dat het ook voor mij een strijd op leven en dood is geweest. Ik heb dat gevecht uiteindelijk gewonnen omdat ik op een gegeven moment van mezelf begon te walgen. Ik haatte de persoon die ik toen was. En ik haat hem nog steeds.”