Tindersticks

Vanavond zullen ze de kant-en-klare versie van hun nieuwe album te horen krijgen, maar bij binnenkomst blijkt het karwei nog niet helemaal geklaard. De jongens van Rowwen Hèze nestelen zich in de keukenkamer, waar ze onder het soldaat maken van de voorraad pils urenlang verhalen opdissen alsof men elkaar in geen weken heeft gesproken.

Zo geruisloos als ze van het toneel verdwenen, zo onverwacht maakten The Walkabouts na zes jaar hun rentree. Niemand leek ze al die tijd te missen, maar toch vond hun comeback een opvallend warm onthaal – alsof eindelijk doordrong hoe buitengewoon hun mytische Americana wel niet klinkt.

Allebei met een zonnebril op stappen ze uit de taxi over het beschaduwde trottoir linea recta het Stedelijk Museum binnen. Kunnen de jongens van Tindersticks soms net als hun muziek zo moeilijk het daglicht verdragen? De werkelijkheid blijkt als altijd prozaïscher.

Naar eigen zeggen zit Stuart Staples, goed en wel veertig, momenteel midden in een overgangsperiode. Niet alleen lijkt Tindersticks voor hem inmiddels onvoltooid verleden tijd, maar ook verhuisde hij onlangs met zijn vrouw en hun vier kinderen van het hectische London naar een provincieplaatsje in het hart van Frankrijk.