"Berooide bluesmannen in de jaren dertig die met hun gitaar op de rug naar de volgende stad liften om er voor een habbekrats te spelen, terwijl ze niet eens weten waar ze die nacht onderdak zullen vinden, dag na dag vergetelheid zoekend in de fles,"zegt Robert Cray verzaligd, "ik moet bekennen dat ik er geregeld over droom."
