Henk Hofstede

Die man in jacquet met dat lijkbleke gezicht leek in dat blauwige licht wel een dubbelganger. Maar nee, het was echt niemand minder dan de burgervader van Amsterdam in hoogsteigen persoon, die de Nits aan het eind van dat lange jubileumconcert in de Paradiso een lintje kwam opspelden.

"De Nits worden over de grens meestal met egards ontvangen,' vertelt voorman Henk Hofstede. "Zo informeerden we eens bij het inchecken in een hotel in Wenen voorzichtigjes tot hoe laat we de volgende ochtend in de ontbijtzaal terechtkonden. We kregen het gewoon voor het zeggen. Denn sie sind ja doch Künstler.”

"Wil het ooit echt wat worden, dan moet je pretenties hebben," zegt Henk Hofstede, voorman van de Nits. "Je moet jezelf in je werk kunnen verliezen en daarbij op de koop toe nemen dat je er misschien soms in zult verdwalen. Maar het is nooit pretentieus geweest wat we hebben gemaakt, omdat er toch altijd ook een soort nuchterheid in zit."

Zoals hij daar straks in een herfstkleurig corduroy jack en met een bijpassende klak op dit etablissement kwam binnenstappen, leek Henk Hofstede rechtstreeks weggelopen uit de 'Titaantjes'. En hij blijkt ook nog eens vlakbij het Oosterpark te wonen, waar die aardige jongens zo tegen het hek geleund hele zomernachten stonden te bomen.

"Eigenlijk vind ik het wel fijn om lange periodes in mijn eentje te werken. Die afzondering heb ik ook nodig, anders functioneert mijn brein niet optimaal," zegt Henny Vrienten in zijn thuisstudio. "Ik ben zeer gedisciplineerd. De neiging om te lanterfanten ken ik helemaal niet. Ik ben een braaf katholiek jongetje, dat doet wat men van hem verwacht.”