The Blasters

Om 23.35 uur mailt hij vanuit Nashville of morgenmiddag twaalf uur lokale tijd schikt om te bellen. Op het jazeker volgt 25 minuten later een reactie: “Cool. It’s 3:14 am, I can go to sleep now.” Ook als hij niet met Los Lobos overzee in de kleine uurtjes met het thuisfront communiceert, is Louie Pérez kennelijk een nachtbraker.

"Wanneer wij oud, kaal en dik zijn, kunnen The Blasters nog met evenveel waardigheid precies dezelfde muziek spelen als we nu doen,” zegt de pas tegen de dertig lopende Dave Alvin in de drukkende zomerhitte op een Amsterdams terras, waar de conversatie regelmatig wordt overstemd door het geratel en gerinkel van een passerende tram.

Waar de foto’s veelal een lichtelijk verloederde vrouw laten zien, blijkt Lucinda Williams in werkelijkheid een kekke veertigplusser, koket opgemaakt en keurig in de kleren gestoken. In weerwil van haar reputatie toont ze zich bovendien een opgeruimd type met een vlotte babbel, die des te innemender overkomt dankzij haar onweerstaanbare southern drawl.

Op weg van Schiphol naar Nederhorst den Berg zit Cesar Rosas monter het voorbij glijdende plattelandschap te becommentariëren. Boerderijen met rieten daken, gerestaureerde windmolens, een kaarsrecht water, een pittoreske ophaalbrug en hé, kijk daar: net zulke gevlekte koeien als in de film 'Twister' door een tornado de lucht in worden geslingerd.

“Het succes van 'La Bamba' had alles met het liedje te maken en niets met Los Lobos zelf. Onze muziek leent zich nu eenmaal niet voor massaconsumptie. Bovendien zijn we geen carrièrejagers. We konden en wilden al die opofferingen niet opbrengen. Nee, wij zijn niet in de wieg gelegd voor het rocksterrendom.”