Het tienjarig jubileum gevierd en nu de toekomst in met een even experimenteel als intimistisch album vol invloeden uit de jaren negentig. ‘When I’m Free’, zo heet de vijfde van Ane Brun. Ondertitel? “In de stilte na de storm.” Sleutelwoord? “Hoopvol, wellicht?”
Een paar minuten in haar laatste interview van die dag ging haar gepraat opeens over in onverstaanbaar gebrabbel. Zwart voor de ogen werd het haar ook, maar gelukkig, ze kwam met de schrik vrij, al moest ze wel hoognodig op bed gaan liggen bijkomen. Een half uurtje later zat Ane Brun met een pips gezicht beneden aan een groot glas cola.
Ze zweeft in de lucht als een ballon, maar de wind zal haar niet meenemen, want beneden staat er iemand met het touwtje om de pols. Dan weer is ze in een diepe put getuimeld en gooien vrienden haar botten en stenen toe, zodat ze een ladder kan bouwen om naar boven te klimmen.
Nee, muziek geeft niks geen troost, mooi niet. Vergetelheid, ja, dat wel, als het tenminste allemaal een beetje meezit, en alleen voor zo lang als het duurt, maar toch. Laatst bijvoorbeeld dat jubileumconcert van Ane Brun, mijn zingende oogappel.
Na een hemels mooi concert zit Ane Brun zich in een overvolle kleedkamer met een blikje pils binnen handbereik te goed te doen aan een zak chips. Straks gaat het vanuit de Paradiso rechtstreeks naar Hilversum, waar ze de volgende ochtend in 'Goedemorgen Nederland' zal verschijnen. Slapen gebeurt vannacht in de tourbus op het parkeerterrein bij de tv-studio.
Eens in de zoveel jaar overkomt het je. Dat je het gevoel krijgt: ja, deze muziek is speciaal voor mij gemaakt. De laatste keer gebeurde mij dat bij Ane Brun. Maar anders dan gewoonlijk was het geen liefde op het eerste gehoor.
