Wezenlijk

Nee, muziek luisteren is niet meer wat het is geweest. Waar is de tijd gebleven dat wij allemaal een cd in de lade schoven of af en toe nog eens een lp op de draaitafel legden en anders wel de radio aanzetten. Waarbij de veelgebruikers onder ons de deur niet uitgingen zonder een walkman of een discman, de kreupele voorlopers van de iPod, op zijn beurt weer gevolgd door de smartphone. En nu is met de opmars van de streaming media na de lp allengs ook de cd praktisch in onbruik geraakt. Zo ontvangen wij popjournalisten tegenwoordig vaker een unique personalised watermarked traceable streaming link dan eenwatermarked promo copy (not for sale), zijnde een cd’tje in een kartonnetje, zodat de verstokte verzamelaars onder ons niet zelden het finished product van een gewild album zelf moeten aanschaffen. Want wie maalt er vandaag de dag eigenlijk nog om zo’n schijfje in een jewel box of een digipack? Een platencollectie? So last century!

Mag ik mij trouwens wel een verzamelaar noemen? Mwah. Ik bezit nog om en nabij de tweeduizend lp’s en inmiddels plusminus drieëneenhalfduizend cd’s, inclusief een kleine honderd boxsets. Peanuts natuurlijk voor iemand die al zo’n veertig jaar popstukjes schrijft. Selectief inslaan, luidde dan ook van meet af aan mijn parool. En sinds de platenkast voor het eerst dichtslibde, saneer ik er eens in de zoveel tijd rücksichtslos op los, zelfs nou dat al een jaar of vijf niet langer hoeft met die walk-in closet in huis. Zij het dat het bloed soms kruipt waar het niet gaan kan. Zo noemde neo-hippie Jonathan Wilson laatst Pacific Ocean Blue een onuitputtelijke bron van inspiratie en ja, dan moet ik me die eerste en enige soloplaat van Beach Boy Dennis Wilson toch echt aanschaffen, terwijl ik donders goed weet dat ik die vergeten klassieker na een paar keer draaien van mijn levensdagen nooit meer zal beluisteren.

Enfin, drie zaterdagen terug dumpte ik weer eens een boodschappentas vol bij De Grammophoonwinkel, waar ik al vlooiend in de bak Zojuist binnengekomen stuitte op Essence van Lucinda Williams – voor viereneenhalve euro! Meesterwerken mogen van mij niet te grabbel liggen, dus die cd viste ik er subiet uit. Verschenen aan de vooravond van 9/11 en wie weet hoe lang geleden voor het laatst gehoord, deze opvolger van het onvolprezen Car Wheels On A Gravel Road. Wat al te kaalgeslagen, vond ik destijds stiekem, ja, dat wil ik alsnog best wel opbiechten nu ik voorlopig geen andere muziek meer hoef. I don’t wanna talk, I just wanna go back to blue, zingt ze met die hartverscheurende southern drawl van haar. You can count your blessings, I’ll just count on blue. Hoe ze kermt en smacht naar degene die er ooit was en nu niet meer – zo stilletjes, haast in zichzelf. Ach, wat klinkt ze toch verwoest en verlaten. En zo dobberen Lu en ik nou al een week of drie op volle zee in hetzelfde schuitje.