Check out

“Stress probeer ik voor zover mogelijk te vermijden en uitspattingen behoren voorgoed tot het verleden, zeker na die zware darmoperatie van een paar jaar terug,” liet Glenn Frey zich op 1 juli 1992 in een Utrechts viersterrenhotel ontvallen. Die woorden schoten uit mijn geheugen omhoog toen ik op 19 januari 2016 googlede dat hij de dag ervoor in een New Yorks ziekenhuis was overleden aan de complicaties van een darmoperatie. Ten tijde van onze ontmoeting was hij 43, net hertrouwd en pas vader. “Geen denken aan dat ik dit prille geluk in de waagschaal ga stellen voor dat verschrikkelijke beest, genaamd de Eagles.” The Teen King heette hij binnen de grootste Amerikaanse popgroep van de jaren zeventig, want gedurende die hedonistische hoogtijdagen lagen de bimbettes voor hem klaar gelijk de lijntjes cocaïne op een spiegel. Life in the fast lane surely make you lose your mind, zo vreesde hij op hun standaardplaat Hotel California. En wat te denken van die zo mogelijk nog beroemdere laatste woorden van het klassieke titelstuk, die hem deden kennen als een poète maudit in het diepst van zijn gedachten: You can check out any time you like, but you can never leave.

“De man met het plan,” aldus Don Henley, de andere helft van de Lennon & McCartney van de countryrock. Niet alleen concept en strategie kwamen uit zijn koker, ook voor de uitvoering stond hij garant, overigens zonder aanziens des persoons. “Als het moet ken ik geen pardon,” zo wist hij. “Maar verder ben ik best een joviale kerel.” Om mij prompt uit te nodigen voor de soundcheck en aansluitend een biertje in de inmiddels legendarische poptempel Tivoli, alwaar hij die avond met een fikse bezetting een overtuigend optreden zou geven. “Ik ben hier gekomen om zieltjes te winnen.” Waarbij het hem niet eens zozeer te doen leek om zijn jongste soloplaat aan de man te brengen, daarvoor hunkerde hij al te openlijk naar rehabilitatie voor zijn gewezen groep. Later dat decennium ontdooide de hel en volgde er alsnog een reünie. Sindsdien stroomden de dollars met miljoenen tegelijk binnen. Die middag in dat Utrechtse hotel had ik hem gevraagd of hij zich nog kon herinneren wat er door hem heen ging toen hij vernam dat zijn banksaldo de zes cijfers had overschreden. “Ik dacht bij mezelf: hè, hè, dat werd tijd.”