Onironisch

Ook zo’n bloedhekel aan Kane? En dan natuurlijk met name aan die Dinand Woesthoff, de Bono der Lage Landen. Net zoals dat vehikel van hem en zijn rechterhand, de best wel sympathieke gitarist Dennis van Leeuwen, geldt als de U2 der Lage Landen – althans, dat zouden ze wel willen. Maar hun testosteronrock doet eerder denken aan die kreupele hemelbestormers van Live, die overgeglamouriseerde new wavers van INXS en, zo mogelijk nog erger, die stomvervelende grungenavolgers van Nickelback. Al moet je het ze nageven: Kane zat binnen de kortste keren aan het Hollandse plafond – met speciale dank overigens aan de verschrikkelijke muziekindustrieel Henkjan Smits, die er volgens eigen zeggen een verfijnde smaak op nahoudt maar zich nooit te beroerd zal voelen het volk het auditieve junkfood voor te schotelen waarnaar het nu eenmaal zo snakt.

Nee, de oogst van een kleine vijftien jaar liegt er beslist niet om: alle negen albums haalden op eentje na goud en vaak zelfs platina, liefst twee dozijn singles stonden hoog in de top twintig, het leeuwendeel daarvan bereikte de top tien, het regende prijsbeeldjes en de optredens werden alsmaar schaarser en gigantischer. Kortom, veel te groot voor de Lage Landen, dat Kane, dus op naar het buitenland – alwaar hoegenaamd niemand op de Haagse blufrockers zat te wachten. Niet getreurd edoch, eerder integendeel. “Er viel iets van ons af,” beweerde Dinand Woesthoff laatst in Oor. “Maar ondertussen heeft die drive ons ook heel veel gebracht. We zijn overal geweest, hebben overal gespeeld. Een fantastisch avontuur.” Sindsdien wordt Kane niet langer gedreven door expansiedrift, haastte de gelouterde voorman zich in een recent interview met de nieuwssite NU.nl te verzekeren. “Het is niet meer zo belangrijk eigenlijk. Wat belangrijk is voor ons, is dat wij het geluk vinden in wat we doen."

Spiritueel – ja, zo mag je de huidige insteek van Kane gerust noemen. Niet voor niets liet Dinand Woesthoff zich voor Come Together inspireren door het boek Peace Is The Way van Deepak Chopra, zo viel eind vorig jaar te lezen in de talrijke interviews rond het verschijnen van hun actuele album. Wat die leer van de Indiaas-Amerikaanse goeroe globaal inhoudt? Welnu, “dat je a. positief moet zijn, b. allemaal moet samenwerken en c. zoveel mogelijk tijd op Ibiza moet doorbrengen”, aldus Aaf Brandt Corstius, die er in de betreffende Volkskrant-column ook nog even fijntjes op wees dat de weduwnaar van Guusje Nederhorst, actrice en zangeres plus ontwerpster van de wereldwijd geliefde Woezel en Pip, “qua kinderfiguurtjes op een enorme goudmijn zit”. Voorts had ze nog kunnen memoreren dat deze daags na de nare dood van zijn echtgenote het verdriet al van zich af wist te zingen met Dreamer, de platina hit waarvan de opbrengst ten goede kwam aan KWF Kankerbestrijding. The Little Church Of The West-mix op de cd-single van (Gussie’s Song) herbergde trouwens een sample van hun huwelijksceremonie in Las Vegas. Waarmee overigens, eerlijk waar, absoluut niets gezegd wil zijn, want inzake rouwverwerking geeft cynisme geen pas – al blijft het daarom niet minder onvoorstelbaar.

“Een groep als Kane – ik heb er geen probleem mee, hoor – krijgt bij ons gewoon geen voet aan de grond. Die houding is zo onzelfbewust, zo onironisch, zo serieus,” verklaarde Tom Barman, voorman van dEUS, de wél internationaal doorgebroken indieband uit Vlaanderen. “Wat ook meespeelt, is dat het mercantiele bij ons vrijwel ontbreekt, de handelsgeest. Het is niet netjes jezelf te verkopen.” Dat citaat uit een ongedateerd interview staat te lezen op de Facebook-pagina Bij een miljoen likes stopt Kane. Gaan we van uit., een initiatief van de Brabantse makkers Ed van Hooydonck en Henk Stubbe. “De miljoenste like wordt mee uit eten genomen in Den Haag. Daarna lopen we langs Dinand’s huis en doen we een dansje,” beloven ze er met een vette knipoog bij. Waarop de twee vermeende haatzaaiers prompt door allerlei moraalridders ter verantwoording werden geroepen en met een diepe zucht uit de doeken moesten doen dat het in wezen ging om een ludieke actie uit een al jarenlang sluimerende onvrede over de Nederlandse muziekindustrie. “Kane is natuurlijk degene die aan de top van deze metaforische voedselketen staat en ook qua non-creativiteit en non-muzikaliteit het hoogst van de toren blaast.”

Hoe reageerde Dinand Woesthoff zelf eigenlijk op deze protestactie? “Woohoo! Must be doin’ something right. :–) Internet jongen… niets dan schoonheid en positiviteit,” twitterde hij. En wat zou het Kane-boegbeeld nou doen bij de miljoenste like? “Ha ha ha… Jaaa! En dan plakken wij er nog tien jaar aan vast als bonus :–).” Welk woord gebruikte Tom Barman hierboven ook alweer? Juist ja: onironisch – q.e.d. dus. Ondertussen blijft de teller op die medio januari aangemaakte Facebook-pagina nu al een paar weken lang iets onder de 18.000 likes schommelen. Come Together heeft inmiddels goud gehaald en van de week won Kane de Edison voor beste popgroep. Lekker puh!