Tot op de dag van vandaag koester ik een zwak voor Poco ‒ en dat wil wat zeggen, want we spreken dan over pakweg driekwart van mijn leven tot dusver. Eens in de zoveel tijd moet ik zomaar, in een flits, aan hun countryrock denken. Niet dat die muziek dan in mijn hoofd opklinkt, nee, ik denk er alleen maar aan.
