Wat schiet ons oudere popliefhebbers als eerste te binnen wanneer we de naam Leon Russell horen? Natuurlijk dat beeld van die broodmagere pianist met zijn schouderbladlange haren en cilinderhoed, die met geheven linkerarm ‘one, two, three, four’ schreeuwt, waarop Joe Cocker en de hele bubs een spetterend slot breien aan 'Cry Me A River'.
