Onderwereld

Voor het eerst in mijn bijna veertigjarige nevencarrière als popjournalist - ja, ik ben ooit jong en veelbelovend begonnen - was ik +1, omdat de gebruikelijke +1 als ‘persona extraordinaire’ deel uitmaakte van het pr- en promotieteam van Summer Darkness, het jaarlijkse dark undergound festival in de binnenstad van Utrecht. En zo pendelde ik afgelopen weekeinde met een goudkleurig polsbandje om tussen de Tivoli, De Helling, EKKO en de Leeuwenberghkerk met tussenstops op het terras van de gothic markt op het Domplein.

Tien jaar geleden had ik me al eens vrijwillig aan een straf avondje techno en industrial onderworpen, maar toch ging er tijdens deze jubileumeditie alsnog een onderwereld voor me open. Over het spectaculaire Balle Du Masque met ditmaal als thema The Grim Reaper’s Nostalgia zal ik wijselijk het zwijgen bewaren, want alleen al vanwege mijn aanwezigheid voelde ik mij die vrijdagavond in de Tivoli een walgelijke vieze oude man. Waar ik wel voorzichtig iets over kwijt durf is het ronduit fascinerende optreden van Nachtmahr, het vehikel van de Oostenrijkse opdonder Thomas Rainer, die het al te nadrukkelijke geprovoceer van de Duitse geestverwanten van Rammstein tot onschuldig kinderspel doet verbleken.

Vijf jaar inmiddels knalt dit zelfbenoemde Tanzkommando er tot in Moskou en Montreal driftig op los in genadeloze stompers met niet mis te verstane titels als Alle Lust Will Ewigkeit, Trockenficken en, gelijk mijn favoriet, Mädchen In Uniform: Haare streng zurück gekämmt, Adret in Stiefel, Schlips und Hemd. De aanvoerder en zijn beide laptoppers laten zich op het podium dan ook steevast flankeren door een viertal stokstijf staande en streng kijkende concentratiekampbewaaksters. Het drietal zelf steekt op de huidige tournee in SS-achtige maatkostuums, waardoor de leider met zijn gedrongen postuur en typische frisuur ondanks een fikse bril thans een onloochenbare gelijkenis vertoont met der Führer.

De geprojecteerde filmbeelden lijken trouwens wel afkomstig uit propagandajournaals van de nazi’s, maar saillant genoeg schijnen de overigens stijlvol getypografeerde teksten juist een tegenovergestelde boodschap te verkondigen. Wat mij weer doet veronderstellen dat het volgens eigen zeggen vanuit een decadente filosofie opererende electro-industrial fenomeen eigenlijk wil testen hoe onbevooroordeeld wij gewone stervelingen eigenlijk kunnen en vooral ook wensen te luisteren.

Mit uns oder gegen uns, luidt niet voor niets de tekst op een van de prachtig vormgegeven T-shirts van Nachtmahr, terwijl wij zaterdag in de Tivoli op een gegeven moment om de tuitende oren geslingerd kregen: Nimm mich wie du bist! Althans, dat meende ik gisteravond te verstaan, maar toen ik het zojuist voor alle zekerheid even natrok bleek het toch heel gewoontjes Nenn’ mich wie du willst. En ja hoor, daar ontsnapte mij een hartgrondig Scheisse!