Nostalgisch

“Jij bent van dezelfde generatie, hè,” zegt de boomlange wildvreemde links van mij niet zonder jaloezie tijdens het geklap, gescandeer en gefluit om een toegift. We staan in de Utrechtse poptempel Tivoli op de slotavond van Summer Darkness, maar wemelen van de goths doet het bepaald niet bij het stijf uitverkochte optreden van Peter Hook. De gewezen bassist van Joy Division trekt tegenwoordig met zijn combo The Light de halve wereld rond om voor volle zalen het complete oeuvre van zijn vroegere doemgroep te recyclen.

Met zijn imitatie van Ian Curtis zaliger komt hij als non-zanger trouwens verrassend goed weg, waarbij de vier jonge honden achter hem al even opmerkelijk minder reconstrueren dan interpreteren. Dat de oude Hook bij de integrale uitvoering van de onverbiddelijke klassieker Closer zo nu en dan wel aangedaan lijkt, maakt deze toch niet geheel onverdachte onderneming warempel nog geloofwaardig ook. Jammer alleen dat de avond straks niet zal worden afgesloten met Blue Monday, de dansvloerkraker waarmee de drie overlevenden zich als New Order tot ieders stomme verbazing alsnog uit hun eigen schaduw wisten te spelen.

Ruim dertig jaar na dato bleek Joy Division hier op deze zomeravond in de Tivoli overigens zo mogelijk nog fantastischer te klinken dan mijn herinnering wilde, niet in de laatste plaats waarschijnlijk omdat je nou pas goed kon horen hoe weergaloos, invloedrijk en onnavolgbaar die beklemmende en tegelijk opzwepende postpunk eigenlijk wel niet is. Zelden of nooit ook een popconcert beleefd waarop de nostalgie zo welig tierde, en dat terwijl die zogeheten Generatie Nix zich sowieso al graag mag verliezen in jeugdsentiment. Houd het daarom maar liever voor je dat het op de keper beschouwd natuurlijk echt helemaal nergens op slaat om als midvijftiger in de huid te kruipen van een jonge twintiger boordevol spleen die besluit zich thuis in de keuken op te knopen met op de pick-up Lust For Life van Iggy Pop.

Goed, dan nu nog even terug naar die boomlange wildvreemde links van mij. “Ik was twee toen Closer verscheen, dus ik heb het allemaal moeten inhalen,” vervolgt hij met een ondertoon van spijt. “Maar ik vind het allang mooi als ik af en toe eens een levende legende kan zien optreden.”