Nagelaten

Listen Without Prejudice, Vol 1 heet de tweede van George Michael. De titel van zijn solodebuut liegt er al evenmin om: Faith. Want ja, die bubblegumpop van Wham! liet zich dan wel best pruimen, en dat Last Christmas ware hem christelijk vergeven, maar met die aanstekerballade Careless Whisper, de nicht aller oorwurmen, had hij zichzelf afgeserveerd als goed fout, zo wist de geblondeerde Griekse godenzoon zelf maar al te goed. Om vervolgens te verbluffen met cool funky singles als I Want Your Sex, Faith, Father Figure en Freedom ’90, die laatste des te meer onweerstaanbaar vanwege de videoclip met de playbackende supermodellen Naomi Campbell, Cindy Crawford, Linda Evangelista, Tatjana Patitz en Christy Turlington. Die albums kon ik nochtans gevoeglijk links laten liggen, meende ik. Een kwart eeuw à drie decennia na dato scoor ik beide cd’s voor viervijftig elk. Holy Moses, wat een ooropeners. Zo poogt hij met Faith vrij vermetel Stevie Wonder en Prince in zichzelf te verenigen en warempel, het lukt hem zo goed als. Plus dat hij er riant mee binnenloopt: zo’n 25 miljoen stuks zullen er uiteindelijk van de hand gaan. Maar wat hem bovenal op de borst doet roffelen: in Amerika haalt hij als eerste blanke de bovenste plaats van de zwarte albumlijst. Waarop Le Michael zo nodig het MTV-publiek van zich wil vervreemden met Listen Without Prejudice, Vol. 1, de wordingsplaat van een late twintiger. There’s someone I forgot to be, moeten wij namelijk weten. Well, there ain’t no point in moving on until you’ve got somewhere to go.

En raad nou eens wat ik laatst in het nagelaten cd-koffertje van Amy Winehouse zag staan? Ladies & Gentlemen: The Best Of George Michael. Nee joh, helemaal niet raar, hij kan toch zingen als de besten, begreep ik du moment daar in het Joods Historisch Museum te Mokum, alwaar men zich tot begin september kan vergapen aan allerlei spullen en prullen van die arme ziel. Bij het begin van haar publieke opmars annex persoonlijke neergang eindigt deze mini-expo met, hoe vertederend, een verzameling backstagepasjes. Ik stond erbij en keek ernaar en opeens begon Courtney Barnett in mijn hoofd dat ene liedje van Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit te zingen, over hoe zij met vriendin door een kwetterende makelaarster wordt rondgeleid in de nog niet ontruimde bungalow van een overleden weduwe. Then I see the handrail in the shower, a collection of those canisters for coffee, tea and flour, and a photo of a young man in a van in Vietnam. Alles waar haar blik aan blijft hangen, heeft voor haarzelf en ieder ander niet de minste betekenis, zo besefte ze ter plekke, aldus de indie dahling op de podcast Song Exploder. Eigenlijk gaat Depreston over sterfelijkheid, mijmert ze verder. Een mens doet er tig jaar over om een leven op te bouwen en dan op een dag: pfff… weg. Vandaar ook dat het liedje via een fade-out in het niets verdwijnt. Toen ik haar dit zo hoorde vertellen, echt, ik had haar wel een klapzoen willen geven.