Kaiser Chiefs - Vlijtige jongens
Met hun kwieke, felle en puntige rock staan de Kaiser Chiefs al een jaar of vier garant voor een opbeurend gevoel à la Madness. Ook op het derde album Off With Their Heads blaakt de nonsensloze groep uit Leeds weer van levenslust. “We houden nu eenmaal van opwinding,” aldus drummer en liedjesschrijver Nick Hodsgon (31). “Aan romantiek en dramatiek hebben we een bloedhekel.”
Britse bands van tegenwoordig gedragen zich opvallend gedisciplineerd, waar de vorige lichting zich liever aan excessen overgaf.
“Nou, dat is volgens mij niet zozeer een generatieverschil als wel een kwestie van hoe snel je succes krijgt. Wij zijn vooral zulke vlijtige jongens omdat we niet de luxe van een bliksemcarrière hebben gekend. Voor Kaiser Chiefs operereerden we onder de naam Parva, waarmee we weliswaar een platencontract in de wacht wisten te slepen, maar na een paar geflopte singles werden we aan de kant gezet. Voor ons een reden om helemaal van voren af aan te beginnen. Zes maanden later hadden we nieuw repertoire geschreven en probeerden we zoveel mogelijk voorprogramma’s mee te pakken. Hoewel we toen al latere hits als I Predict A Riot en Everyday I Love You Less And Less speelden, toonde geen enkel label zich geïnteresseerd. Als je ouder bent dan vijfentwintig en ook nog eens afkomstig uit een afgedankte band, dan ziet men je binnen de platenindustrie als aangeschoten wild. Zodoende moesten we via een omweg ons doel zien te bereiken. Met geleend geld van mijn ouders gingen we landelijk touren in de hoop op die manier een vaste aanhang op te bouwen, iets wat ons daadwerkelijk lukte. Vervolgens brachten we in eigen beheer een single uit, waarmee we wisten door te dringen tot de radio en zelfs de televisie. Toen stonden de platenfirma’s natuurlijk opeens voor ons in de rij.”
Jullie laten je zo te horen inspireren door Britse punk en new wave, waarbij met name The Jam een belangrijke invloed lijkt.
“Wat eigenlijk ook moeilijk anders kan met een nummer als I Predict A Riot, nietwaar. Maar goed, ik heb een aantal jaren geschnabbeld als deejay. Elke vrijdagavond draaide ik samen met een vriend in de kleine zaal van een grote club in Leeds. We moesten actuele indierock afwisselen met klassiek spul, waarbij het onze eer te na was om telkens geijkte dingen als The Stone Roses en The Smiths langs te laten komen. Zo belandden we vanzelf in de late jaren zeventig en dan kun je toch onmogelijk om The Jam heen. Zo kwiek, fel en puntig werden ze niet meer gemaakt. Zonder het direct te willen kopiëren, heb ik daar zeker een voorbeeld aan genomen. Een band met zo’n impact van betekenis hadden we deze eeuw in Engeland nog niet gehad en wij waren met Kaiser Chiefs vast van plan die band te worden. Wij wilden een stempel drukken op de Britse popmuziek.”
Anders dan The Jam en The Smiths zijn de Kaiser Chiefs geen spreekbuis van hun generatie, terwijl jullie teksten wel degelijk ergens over gaan.
“Soms snijden we best serieuze onderwerpen aan, ja, maar nooit op een belerende of denigrerende toon. We kijken op niemand neer, zonder dat we op de hurken gaan zitten. Zo bedienen we ons alleen maar consequent van de spreektaal, omdat we gewoon niet houden van pseudopoëtische teksten. Aan romantiek en dramatiek hebben we al evenzeer een bloedhekel. Het moet laconiek, relativerend en geestig zijn. En met geestig bedoel ik dan niet komisch of humoristisch, maar gevat en dan op z’n Brits welteverstaan. Verder maken we zulke levenslustige muziek om geen andere reden dan dat we ons nu eenmaal zo voelen. Van Addicted To Drugs op het nieuwe album bestaan twee sterk uiteenlopende versies. Vanwege het onderwerp besloten we bij nader inzien dat het nummer een melancholieke uitvoering moest krijgen, maar met het resultaat bleek eigenlijk niemand echt gelukkig. Tijdens de afwerking van de opname liet ik de snelle oerversie nog eens draaien en opeens leed het enkele twijfel meer: dat was ’m gewoon. Je moet op je instinct vertrouwen, begreep ik weer eens, al let ik er tegelijk donders goed op dat het niet al te oppervlakkig uitpakt, want met niemendalletjes worden we al genoeg doodgegooid.”
Off With Their Heads moest net zo recht voor zijn raap klinken als jullie debuut Employment. Wat was er dan volgens jou mis met Yours Truly, Angry Mob?
“Aan de liedjes op zich mankeerde helemaal niets, maar op de plaat klonk het allemaal te precies, te minutieus, te verfijnd of hoe je het ook zou willen noemen. Er lag bijvoorbeeld te veel nadruk op de solozang, die op het nieuwe album heel wat lager in de mix is geplaatst, terwijl ik daar met mijn tweede stem weer veel dichterbij zit, zodat er net als in de begindagen van de Britse beat bijna sprake is van duetzang. Off With Their Heads is trouwens voor pakweg de helft opgenomen in een nogal ouderwetse studio, waar nog dezelfde opnamemachine en mengtafel staan die producer Mickie Most voor tal van hits moet hebben gebruikt. Wie weet waart zijn geest wel door onze plaat. Je hoeft er in ieder geval niet speciaal voor te gaan zitten, wat ik persoonlijk al heel wat vind. Want naar popmuziek moet je kunnen luisteren zonder je te hoeven concentreren.”
