Jeugdsentiment
Onlangs kreeg ik van een kennis het debuutalbum van Lucille Starr cadeau, nadat hij zelf de hand had weten te leggen op de cd-editie van deze lp uit 1964. Lucille Starr. Wie herinnert zich haar nog? Een Canadese zangeres die met haar tweetalige repertoire gedurende een klein jaar wereldfaam genoot dankzij hits als Jolie Jacqueline, Colinda en, niet in de laatste plaats, The French Song. Die trits staat uiteraard op die naar de laatste titel vernoemde plaat, aangevuld met een aantal versies van destijds populaire liedjes als Wooden Heart, Dominique en Sukiyaka. Leuk om eindelijk eens een keertje te horen, vooral ook omdat ze een lichte hilariteit oproepen, die grenst aan een zekere vertedering.
Hoe anders reageerde ik na tig jaar op The French Song, een smartlap van het zuiverste water. Hoewel deze klassieke tranentrekker toch wekenlang de Nederlandse hitparade aanvoerde, wordt het liedje om de een of andere duistere reden zelden of nooit meer op de radio gedraaid. Voor het eerst verstond ik nu trouwens ook de beurtelings in het Frans en Engels gezongen tekst, waarvan de Nederlandse vertaling à la Wim T. Schippers zou luiden: Wanneer de zon goedendag zegt tegen de bergen en het licht hallo zegt tegen de dageraad, ben ik alleen op de bergtop met mijn dromen en hoor ik nog steeds jouw stem, ook al ben je weg. Vanuit mijn deur hoor ik de liefdesliedjes van de wind. Ze roepen zoete herinneringen op aan jou. Wanneer de zon goedendag zegt tegen de bergen ben ik alleen - ik wil niet aan jou denken.
Lucille Starr weet die sentimentele regels een onwaarschijnlijke overtuigingskracht mee te geven. Haar vertolking is vooral zo aangrijpend omdat ze al die pathetische treurigheid niet aandikt door een snik in haar stem te persen, zoals meestal te doen gebruikelijk in het smartlappengenre. Ze klinkt integendeel haast onderkoeld, verdoofd bijna, alsof ze iets tegen de pijn heeft moeten nemen. Pas écht intrigerend wordt The French Song bij het zien van de hoesfoto, die een braaf huishoudschoolmeisje toont, dat dermate geremd en beducht de wereld inkijkt dat men zich eenvoudig niet kan voorstellen dat ze inmiddels een ongelukkige liefdeservaring achter de rug zou hebben. Ware dat het geval dan zou ze, gezien haar leeftijd, bovendien het nodige zelfmedelijden in haar zang hebben gelegd. Hoe dan ook, het klinkt in één woord: hartverscheurend.
Ach, Lucille Starr. Hoe zou het haar toch zijn vergaan? Zou ze überhaupt nog wel leven? Tenslotte heeft mijn geheime jeugdliefde onlangs ook al haar laatste loodje gelegd. Moge zij rusten in vrede, mijn Heidi Brühl.
