Neko Case - In gemeenschap

“Sorry hoor, ik ben een beetje dom vandaag, maar dat ligt aan de jetlag,” zegt Neko Case als ze even ergens niet zo gauw op kan komen. Zelfs op normale spreektoon is goed te horen dat de van nature rossige zangeres gezegend is met een dijk van een stem – krachtig, onderkoeld en toch gevoelvol. Vanuit haar woonplaats Chicago is ze overgevlogen naar Europa om reclame te maken voor het onlangs verschenen Fox Confessor Brings The Flood, een even melancholiek als mysterieus album, dat zich met niets en niemand laat vergelijken. En dan te bedenken dat ze alweer negen jaar geleden voor het eerst van zich deed spreken met The Virginian, een aanstekelijk album vol hard core country in het klassieke honky tonk-idoom. Plaatsvervangende nostalgie leek haar toen echter al vreemd en ondanks de opmerkelijke covers van Scott Walker en nota bene Queen werd die typische genreplaat evenmin ontsierd door misplaatste ironie. “Ik heb nu eenmaal een eclectische smaak,” klinkt het haast verontschuldigend. “Weliswaar ben ik opgegroeid met countrymuziek, maar ik heb me daar nooit toe willen beperken. Het heeft alleen een hele tijd geduurd voordat ik mijn eigen stijl vond. Al heb ik nog steeds geen flauw idee waar ik zal eindigen.”

Met een archeoloog als stiefvader moest Neko in haar kindertijd om de zoveel jaar verhuizen, al gebeurde dat wel altijd binnen de noordwestelijke staat Washington. Op haar vijftiende nam ze vanuit Tacoma de benen om rond te gaan hangen in de punkclubs van Olympia en Seattle, waar ze tijdelijke baantjes vond en muzikale vrienden maakte. “Op een gegeven moment besloten we met een stel een band te beginnen. Ik koos voor de drums, want ik ben nogal fysiek ingesteld. Bovendien kende ik bijna geen vrouwelijke drummers en daar moest nodig verandering in komen, vond ik. Overigens koesterden we helemaal geen hooggespannen verwachtingen. Een paar keer per week gewoon voor de lol in het souterrain spelen, meer hoefde het voor ons niet te zijn. Ik besefte niet hoe graag ik het eigenlijk wel wilde, want in Amerika word je opgevoed met het idee dat muziek leuk is als tijdverdrijf, maar je moet vooral niet denken dat je er je beroep van kunt maken.”

Neko Case (35) was al een flink eind in de twintig toen een goede vriendin haar overhaalde om ook in Vancouver aan de kunstacademie te komen studeren. Daar wist ze binnen de kortste keren de tongen los te maken met haar meidenpunktrio Maow, ‘a piece of sassy, bad-girl rockabilly raunch from hell, sounding like the Cramps meet Nancy Sinatra’. Tegelijkertijd trad ze als countryzangeres op, begeleid door Her Boyfriends, een wisselend gezelschap met muzikanten uit diverse lokale groepen. Lag Furnace Room Lullaby nog in het verlengde van The Virginian, de opvolger Blacklisted betekende zowel stilistisch als sonisch een ommekeer, zij het zonder haar eerdere werk te verloochenen. Niet voor niets vertolkte ze op het tussendoortje The Tigers Have Spoken, opgenomen tijdens een serie optredens met The Sadies, als vanouds een handvol countryklassiekers.

Hoewel Neko Case al sinds het begin deze eeuw in Chicago woont, is de Canadese connectie nog steeds intact. Zo zingt ze tot op de dag van vandaag in The New Pornographers rond het miskende popgenie Carl Newman, terwijl Darryl Neudorf voor Fox Confessor Brings The Flood, weer als coproducer fungeerde, net zoals de kern van The Sadies opnieuw van de partij is. Evenals in het geval van Blacklisted vonden de opnamen plaats in Tucson, Arizona, “een erg relaxte stad en het eten is er fantastisch”, waarbij ze ook ditmaal kon rekenen op de medewerking van de Calexico-tandem Joey Burns en John Convertino en Giant Sand-voorman Howe Gelb. “Het zijn buitengewoon genereuze muzikanten, die zich niet te goed voelen om met een onbekender iemand als ik samen te spelen. Daarbij durft met name Howe op het podium het avontuur aan te gaan. Als hij je er tijdens een optreden bij haalt, weet je nooit waar het op uitdraait. Bloedlink natuurlijk, want voor hetzelfde geld wordt het echt helemaal niks, maar die spanning maakt het juist des te opwindender.”

Zo sociaal als Neko Case zich in muzikantenkringen beweegt, zo vervreemd en ontheemd komt ze in haar werk over. The most tender place in my heart is for strangers, heet het niet voor niets ergens op Fox Confessor Brings The Flood, dat gekenmerkt wordt door een ronduit beklemmende sfeer. “Ik heb me voor deze plaat vooral laten inspireren door overgeleverde volksverhalen uit Oekraïne en Rusland. Ze zijn grimmig en tegelijk geestig in de haast oneerbiedige manier waarop er over allerlei kommer en kwel wordt verteld, waardoor zelfs de meest penibele situaties minder angstaanjagend aandoen,” legt ze uit, terwijl de zoveelste groene druif in haar mond verdwijnt. “Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik me zo aangetrokken voel door melancholie. Misschien dat het schrijven van zulke duistere liedjes me juist in staat stelt om als een redelijk gelukkig mens door het leven te gaan. Want normaal gesproken ben ik helemaal niet zo zwaar op de hand, integendeel, buiten mijn muziek om ben ik eerder een losbol.”