Anne Soldaat - California Dreamin'

De geschiedenis herhaalt zich. Populaire popgroep van eigen bodem komt met nieuw album en geeft interviews bij de vleet, waarin men zonder uitzondering hoog opgeeft over de opgebloeide teamgeest. De bladen liggen echter nog niet bij het oud papier of men kondigt opgeruimd aan het voor gezien te houden. En zo ging de lopende clubtour van het onvolprezen Johan van start als ‘de laatste ronde’. Zo  mogelijk nog bonter maakte het aanverwante Daryll-Ann het een jaar of vijf geleden door midden in een concertserie pardoes het bijltje erbij neer te gooien. “Ik trok het gewoon niet meer,” verklaart Anne Soldaat, die samen met Jelle Paulusma anderhalf decennium lang de nucleus van de band vormde. “Kijk, zo’n verhaal over dat groepsgevoel steek je ergens ook af tegen beter weten in, want niemand hoeft je te vertellen dat er sprake is van een kruitvat, waarbij het kleinste vonkje de boel zal doen ontploffen.”

Soldaat heeft het hart niet op de tong liggen, terwijl Paulusma evenmin makkelijk zijn gemoed lucht, dus spraken de twee praktisch nooit iets uit. Zo lang ze samen muziek maakten, leek er nochtans geen vuiltje aan de lucht. “Je bent dan al gauw geneigd te zeggen: je moet het mysterie een beetje intact houden.” Plus dat praten vaak meer kapot maakt dan je lief is, nietwaar? “Nou, dat is misschien eerder een flauw argument om je eigen onvermogen te vergoelijken. Al blijft het toch de vraag: waar leg je de grens?”

Spreken doen Soldaat en Paulusma elkaar zelden of nooit meer, hoewel ze inmiddels weer on speaking terms zijn. “We hebben zo’n beetje de stilzwijgende afspraak dat als een van ons een nieuwe plaat uit heeft, hij de ander dan een exemplaar toestuurt, vergezeld van een vriendelijk krabbeltje: Eat this, motherfucker!”

*******

Natuurlijk, rock ’n’ roll is geen ordinaire competitie, maar misschien heeft Anne Soldaat wel de beste Nederlandse popplaat van het jaar op zijn naam geschreven. In Another Life is namelijk een afgeronde verzameling melodieuze liedjes, doortimmerd gecomponeerd, inventief gearrangeerd, uiterst verzorgd gespeeld en welluidend gezongen. En je krijgt er gratis en voor niks nog een zomers gevoel bij ook ‒ zo’n weemoedige stemming die plaatsvervangend doet terug verlangen naar de zorgeloze hippiedagen in het verre Californië.

“Het is toch raar wanneer je als Nederlander een gitaar oppakt en dan als bij toverslag verandert in een Amerikaan,” zei Soldaat al ten tijde van Daryll-Ann. “Buffalo Springfield, The Byrds, The Beach Boys, The Mamas And The Papas, The Association ‒ ja, dat is mijn muziek. Harmonische rijkdom, zalige samenzang, plus wat je misschien zou kunnen noemen een Californische sfeer.”

Ach ja, de late jaren zestig aan de West Coast. “Die natuur, dat klimaat, die muziek, ik vind het allemaal even mooi,” verzucht Soldaat. “Voor  mij zal die geestverruimende periode wel voor altijd iets magisch houden.” Laatst nog zag hij Celebration At Big Sur, die nooit eerder officieel op video of dvd uitgebrachte film van het gelijknamige festival uit 1969 met als trekkers Crosby, Stills, Nash & Young, Joan Baez en Joni Mitchell. “Alleen al van zo’n helikoptershot van die plek aan de oceaan word ik helemaal week. Dan denk ik weer: was ik toch maar wat eerder geboren.”

Dat In Another Life zo typisch Californisch klinkt, mag overigens geen wonder heten. Het album werd immers opgenomen in de Rhetoric Studio in Los Angeles, zijnde de huurwoning van Jason Falkner in West Hollywood, afslag Sunset Boulevard. Deze neo-psychedelische multi-instrumentalist, die speelde met Jellyfish, Beck en Aimee Mann, raakte via een compilatie van het Excelsior-label lyrisch over Daryll-Ann. Op tournee met Air wilde hij de groep per se ontmoeten, waarna mede dankzij een flinke subsidie van het inmiddels opgeheven Thuiskopiefonds uiteindelijk van het een het ander kwam.

“Iets langer dan een maand fietste ik elke dag rond het middaguur van mijn hotel naar Jason om er tot een uur of negen, tien te werken en tussen de bedrijven door een pizza te eten,” vertelt Soldaat. “Alleen de laatste avond zijn we samen met zijn vriendin uit geweest, wat wil zeggen dat ik behalve de Whisky A Go Go verder geen enkele heilige plek heb bezocht. We hadden al onze tijd nu eenmaal hard nodig om die plaat goed af te maken ‒ al vind ik het daarom nog wel zonde dat ik Zuma Beach en Laurel Canyon niet heb gezien.” 

*******

Anne Soldaat (44) is eindelijk uit de schaduw gestapt ‒ met speciale dank aan de ziekte van Ménière. Een jaar of zes geleden kreeg hij voor het eerst aanvallen van draaiduizeligheid. Een aandoening van het binnenoor en het evenwichtsorgaan, zo bleek. “Ik ben er nu bijna van genezen, maar dat proces gaat wel gepaard met een optredende doofheid. Gelukkig heb ik het alleen halfzijdig, dus mijn rechteroor is nog volledig intact. Paradoxaal genoeg ben ik links wel overgevoelig voor de middenfrequentie die ik kan blijven horen.”

De ziekte zette zijn leven min of meer op de kop. “Ik kan sindsdien niet meer zo veel hebben.” Soldaat nam ontslag als wetenschapsvoorlichter bij de universiteit, stopte met roken, drinken en blowen, en ging hardlopen. “Alles heeft zo zijn zonzijde.” Ruim twee jaar na het einde van Daryll-Ann kwam hij met zijn eigen vehikel, Do The Undo, dat nogal jammerlijk een stille dood stierf. “Voor mij was het bijna een therapeutische stap om uit die veilige donkere hoek te komen. Ik vind het echt knap van mezelf dat ik nu in het licht durf te staan.”

Er volgden projecten als de plaat bij het boek The Cat-A-Day Tales, de productie van GEM’s tweede album Escapades, de Parade-voorstelling De Stratemaker Op Zee Show en de soundtrack bij de roman Vreeland van Jerry Goossens. “Hoe prozaïsch het misschien mag klinken, het is ook een kwestie van geld verdienen,” zegt Soldaat, die tegenwoordig de huur betaalt van zijn nieuwsrubriek in het populair-wetenschappelijke radioprogramma Hoe?Zo! Excelsior-baas Ferry Roseboom bleef hem ondertussen aansporen om met Jason Falkner in zee te gaan, net zoals hij erop aandrong om In Another Life onder eigen naam uit te brengen. “Hij is de man die af en toe bij mij de motor moet aanzwengelen.”

Een beetje vreemde vogel, die Anne Soldaat, als je het hemzelf vraagt. Woont bijvoorbeeld uit vrije wil in een andere stad dan zijn vriendin en hun dochtertje, wat hij dan wel weer ervaart als ‘een eeuwige kwelling’. Too bad I’m not equipped to cope with modern strain, heet het in Pillow Talk, het bedrieglijk dromerige sleutelnummer van In Another Life. “Ik ben echt niet gemaakt voor wat deze maatschappij van mensen vraagt. In het verleden heb ik te vaak alle zeilen moeten bijzetten om me toch te kunnen plooien naar wat ik dacht dat er van mij verlangd werd. Wie weet heeft dat me op den duur ook wel genekt. Want krijgt niet ieder mens de ziekte die hij verdient?”

Dat de laatste aanval van draaiduizeligheid alweer van een tijd geleden dateert, mag best metaforisch heten voor het wankele evenwicht dat Soldaat momenteel in het leven weet te bewaren. Why don’t we live in the woods and shower in the rain? vraagt hij zich niettemin in datzelfde Pillow Talk af. “Soms verlang ik er wel eens naar om alles op te geven en als knecht op een boerderij te gaan werken. Dan zie ik mezelf staan onder een brandende zon in een wuivend graanveld. En ik denk: ik zou me vast heel blij voelen.”