Zielig

Een tijdje geleden kregen we onze kapper en zijn vriendinnetje te eten. Zij is twintig, hij vier jaar ouder en sinds kort kleine zelfstandige. Ze hebben elkaar leren kennen onder hun vorige baas, maar nu werkt zij in een trendy haarzaak in Amsterdam, waar nogal wat Amerikaanse muzikanten hun haar komen laten doen. George Clinton bijvoorbeeld, wat niet zo vreemd lijkt, want zij draagt tenslotte dezelfde pastelkleurige strengen als de befaamde Dr. Funkenstein.

Zo kwam het gesprek vanzelf op muziek en dan wordt op een gegeven moment uiteraard de herinnering aan het allereerste liedje opgehaald. Hem stond nog als de dag van gisteren bij hoe hij alweer bijna dertien jaar geleden als een blok viel voor Nena met haar 99 Luftballons. Ook wij hebben dat Duitse new wave-zangeresje voor eeuwig in ons hart gesloten, zij het dan vanwege een ander liedje van dat helemaal niet onaardige titelloze debuutalbum: het behoorlijk hitsig gezongen Einmal Ist Keinmal met de onvergetelijke zinsnede: Abgehoben, abgefahren - fang nochmal von vorne an.

Zij op haar beurt bekende met enige schroom hoe ze als prille tiener menige traan had geplengd bij Oh Daddy van Fleetwood Mac. Een nummer van Rumours, zo voegde ze er aan toe, een elpee die haar ouders destijds werkelijk grijs hadden gedraaid. Laten wij die standaardplaat van bijna twee decennia her nou allesbehalve toevallig op cd in de kast hebben staan. En óf ze die graag nog eens wilde horen.

Toen het moment eenmaal daar was dat Christine McVie op smartelijke toon de beginwoorden Oh daddy, you know you make cry begon te kwelen, stootte ze haar vriendje met een elleboog aan. “Moet je horen wat zielig,” zei ze met iets van ontroering in haar stem, maar hij bleef in het vuur van het gesprek gewoon doorpraten. Waarop ze hem gepikeerd aan een mouw trok en zowat vermaande: “Luister nou toch eens hoe zielig.”