Luwte

Oude liefde roest niet, dus ja, ik was echt wel nieuwsgierig naar de nieuwe Rowwen Hèze. Geal luidt de titel, wat Limburgs dialect is voor Geel, al moet volgens de officiële spelling de a op de plaats van de e staan en vice versa. Laat ik nou in de week van verschijnen onderweg naar superstad Lille in de trein een exemplaar vinden van het Vlaamse dagblad Het Laatste Nieuws met daarin, geloof het of niet, een artikel over de stille opmars van het geel.

Hoewel blijkens een grootscheeps marketingonderzoek met vijf procent uitgerekend de minst populaire kleur van allemaal, komen bepaald niet de kleinste merken als Opel, Auping, Ikea en Dior dit najaar met gele creaties op de markt. Het wordt zelfs dé tint van dit decennium, orakelt de internationaal befaamde trendwatcher Lidewij Edelkoort. “Geel past bij onze huidige mentaliteit, die op zoek is naar een pauze van het pessimisme, zelfvertrouwen uitstraalt en blaakt van gezondheid en rijkdom.”

Volgens wetenschappelijk onderzoeker Helmut Gaus van de Vrije Universiteit Brussel wijst de groeiende voorkeur voor geel bij respondenten onder de dertig inderdaad op een onbewuste mentaliteitsverandering. “De angst en de onzekerheid ebben weg.” Toen Jack Poels dit uitgescheurde artikel zat te lezen, stond de volstrekt trendloze voorman van Rowwen Hèze toch wel even stomverbaasd te kijken.

Ter zake nu. Geal is de opvolger van het inmiddels alweer zes jaar oude Rodus & Lucius, dat werkelijk klonk als een klok om vervolgens niet te willen beklijven, de meeslepende lofzang op Shane MacGowan ten spijt. Niet dat er sindsdien geen nieuwe muziek van de Limburgse folkrockers is verschenen, maar daarbij ging het voornamelijk om gelegenheidsliedjes.

De achtste reguliere studioplaat van Rowwen Hèze houdt zowel stilistisch als thematisch het midden tussen het onovertroffen Water, Lucht En Liefde van vijftien jaar terug en het begin deze eeuw verschenen Vandaag, een wisselvallig geheel, zij het wel met de klassiekers November en Helenaveen. Los van het op single uitgebrachte titelstuk doet Geal verademend genoeg verre van behaagzuchtig aan, al is de Floriade-ballade Deze Daag over een werkelijkheid wordende wensdroom eigenlijk te romantisch voor woorden.

Net als op Vandaag vertoeft Jack Poels in de luwte, want zijn leven is weer in balans en harmonie, dit tot genoegen van een glimlachend toekijkende Boeddha, zoals hij zingt in het prijsnummer Dit Harde Bed. Niet meer denken, dat geeft kracht, heet het in diezelfde impressie over een reis met de Transmongolië Express op weg naar China. En in het veelzeggend getitelde In De Wolke laat hij op gelukzalige toon weten: Elke zegening geteld en gedacht aan fijne dingen.

Dat zich soms een droevig melodietje in zijn hoofd aandient, kan Jack Poels zelf moeilijk bevatten, getuige het afsluitende Treurig Liedje, buiten in de tuin opgenomen, terwijl op de achtergrond een tractor passeert en de vogels naar hartenlust fluiten. Met het vallen van de avond lost die sluimerende melancholie op in het duister, maar op een dag zal dat gevoel weer terugkeren, vermoedt hij op het eind van dit bedrieglijke niemendalletje. En dan is het misschien wel geen bang voorgevoel meer, lijkt hij te vrezen. Want vroeg of laat slaat het noodlot toe, harder dan je ooit voor mogelijk hield. Vertel mij wat.