Interviews etc.
"Ik kruip nog te vaak in de huid van een personage. Wat je meestal hoort is een versie van mijzelf, al slaag ik er steeds meer in mijzelf te tonen," zegt de talentrijke John Fullbright. "Om liedjes te kunnen schrijven, moet je diep in jezelf durven afdalen. Je mag je gevoelens niet negeren, je moet ze juist exploiteren, anders zul je nooit van je leven kunst maken.
De hoogste tijd voor een Bloody Mary, met alles erop en erin. Het loopt pas tegen vieren, maar hij heeft er inmiddels al een dikke vijf uur interviews op zitten. “Of dit beter is dan werken voor de kost?” herhaalt Kurt Vile de retorisch bedoelde vraag. “Nou, dit is ook werken, hoor. Al moet ik inderdaad toegeven: beter dit dan gewoon werken.”
“Onze muziek heeft een hoog meezinggehalte," weet een van de zonen van Mumford & Sons. "Toen we nog in pubs speelden, had je steevast van die gasten die er doorheen gingen staan blèren. Dat stimuleerde ons nóg meer het contact met het publiek te zoeken en er samen met z’n allen tegenin te gaan. Dat spel beviel ons wel.”
"Nee, je kunt me beslist geen Engelse Amerikaan noemen, ik ben een op en top Engelse Engelsman gebleven," zegt Richard Thompson, die al zo’n drie decennia vanuit Los Angeles opereert. "Geen kwaad woord over het Californische klimaat en ik mag ook graag surfen, maar met de Amerikaanse cultuur heb ik eerlijk gezegd bitter weinig op."
Emmylou Harris doet niets liever dan zingen en dan bij voorkeur samen met een ander, wat sinds het midden van de jaren zeventig inmiddels moet hebben geleid tot een recordaantal gelegenheidsduetten.
Koken, dat mag hij ook graag doen. Zo bereidt hij voor zichzelf wel eens een diner van vier, soms vijf gangen. Zit hij daar moederziel alleen aan die grote tafel. “Mooie wijn erbij, kaarslicht, Mozart op, rustig aan.” Naast zich binnen handbereik pen en papier, want de muziek, die gaat altijd maar door bij Daniël Lohues.
"Als jongetje heb ik volgens mij op een gegeven moment onbewust besloten niet verder op te groeien. Ik beschouwde mezelf niet als een volwaardig mens, dus eenmaal volwassen zag ik geen enkele reden om wat dan ook aan te leren," zegt John Grant. "Inmiddels ben ik een jaar of achttien, schat ik."
Zo'n twintig jaar na het internationaal als classic album erkende debuut 'Palomine' bewandelt Bettie Serveert weer het pad van de gitaristische indierock. Op 'Oh, Mayhem!' knalt de 'alternative underground band' er binnen veertig minuten tien liedjes uit – het betere serve-volley-spel. "Wat fijn, we hebben onze Bettie terug."
Op de Wallen staat op maandagmorgen een clubje Californiërs in te dunne kleren kleumend te wachten tot iemand eindelijk de deur komt opendoen. Er valt net weer een winterse bui en daarbij waait het gemeen vlagerig. Groeten uit Amsterdam van de Allah-Las, specialisten in zomerse garagerock vol plaatsvervangend heimwee naar de jaren zestig.
Scandinavische singer-songwriters zijn een klasse apart, zeker de vrouwen. Neem de onvolprezen Ane Brun en de net zo betoverende Agnes Obel. Of de bezwerende Lykki Li en de mysterieuze Fever Ray. En niet te vergeten de geëxalteerde Susanne Sundfør, inmiddels wereldberoemd in Noorwegen en vastberaden het ook in buitenland te maken.