Interviews etc.
“Een jaar of vijf geleden heb ik mijn vrouw verlaten," begon Randy Newman. "Ik was net de veertig gepasseerd, de koperen bruiloft had ik al lang en breed achter de rug en ik wilde eindelijk wel eens een ander."
Voor een paar peso’s spelen de orkestjes op het Plaza Garibaldi in Mexico-Stad al een verzoeknummer, terwijl je een drankje kunt betrekken bij de rondslenterende clandestiene handelaar, wiens morsige regenjas aan de binnenkant plaats biedt aan enkele flessen tequila en mescal plus een toren plastic bekertjes.
“Er is eindelijk sprake van een soort evenwicht in mijn bestaan en al blijft het nog maar de vraag hoe lang dat zal standhouden, het zal me werkelijk een zorg wezen,"zegt John Hiatt. "Ik heb geleerd om van dag tot dag te leven. Ik zie wel wat er op me afkomt, want alles gebeurt nu eenmaal toch zoals het moet gebeuren."
"Als er een muzikale vorm van integratie plaatsvindt, gebeuren er altijd fascinerende dingen," zegt Ry Cooder. "Neem de Tex-Mex die door Mexicanen en cowboys is uitgevonden. Of de invloed van het Hawaiiaanse gitaarspel op de hillbillies. En vergeet niet de reggae die is voortgesproten uit de rhythm ’n’ blues. Om maar te zwijgen van de rock ’n’ roll zelf."
“Op mijn dertiende voelde ik me behoorlijk levensmoe, omdat niemand me scheen te begrijpen," zegt Roddy Frame, de singer-songwriter achter Aztec Camera. "Ik was geobsedeerd door de idee van de absolute waarheid, maar hoe moest ik die in hemelsnaam achterhalen?"
Naast folk, blues, gospel en zelfs jazz waagde Ry Cooder zich ook aan buitenissiger genres uit onder meer Mexico, de Bahama’s en nota bene Azië. "Alles absorberen wat je om je heen hoort, het lijkt voor een Amerikaanse muzikant met enig cultuurhistorisch besef de meest voor de hand liggende werkwijze en toch gebeurt het slechts sporadisch.”
“The Band mocht dan wel een imago van volwassenheid hebben, maar ook wij onderwierpen ons aan de religie van sex, drugs en rock ’n’ roll," zegt Robbie Robertson, de vroegere leider van The Band. "Maar in de jaren zeventig vielen de mensen bij wijze van spreken als vliegen dood om je heen en dat zette je onwillekeurig toch aan het denken."
In de film 'La Bamba' over het korte leven van Chicano rocker Ritchie Valens wordt een lijn van het verleden naar het heden getrokken door de rasgenoten van Los Lobos te laten figureren als folklore-orkestje in een bordeel in Tijuana.
“Ik zat daar in mijn eentje in de woestijn en toen kwam er opeens van achteren een kraai laag overvliegen en die cirkelde een tijdje om een van die grillige rotsgevaarten,” vertelde Victoria Williams op fluisterende toon, als verklapte ze een geheim. “Op zulke momenten voel ik me één worden met de dingen. Ken je dat gevoel?”
“Ik was achttien. Met mijn boeken onder de arm was ik die ochtend op weg naar de universiteit. Een sneeuwstorm gierde door de straten van Buffalo,” vertelt Peter Case. “Toen kreeg ik er opeens genoeg van. Ik draaide me spoorslags om, ging mijn gitaar halen en pakte de bus naar Chicago.”