The Jayhawks

Op deze ongemeen deprimerende herfstdag blijkt Mark Olson gezegend met een zonnig humeur. Zojuist is hij vanuit Keulen met de trein in Amsterdam gearriveerd. “Heerlijk geslapen onderweg,” zegt de sjofel ogende troubadour vergenoegd. “Voor de tweede keer vandaag begin ik fris en vrolijk aan de dag.”

Het loopt tegen halfvijf als Gary Louris een flinterdun shagje opsteekt en zich een bodempje whiskey inschenkt. Over een kleine tien minuten moet hij op in de bovenzaal van de Paradiso in Amsterdam, die op deze ideale zondagmiddag in juni toch nog behoorlijk vol is gelopen. Aanhangers van The Jayhawks zijn kennelijk hondstrouw.

Een pot koffie, drie sinaasappelsap en een mineraalwater gaan er in amper veertig minuten doorheen. Niet dat Jay Farrar geplaagd wordt door een houten kop en een onlesbare nadorst, hij voelt zich gewoon niet op zijn gemak. Zuchtend en steunend, als betrof het een kruisverhoor, perst de voorman van Son Volt er zijn antwoorden uit.

Om half elf in de ochtend zit Maria McKee er al 'dressed to kill' bij. Strak getailleerd mantelpakje, bijpassende zwarte stola, haren opgestoken, knallende lippenstift. En klaarwakker, al doet die joekel van een zonnebril op het eerste gezicht anders vermoeden.

“Ongelooflijk, dat dit nou al nostalgie is,” klinkt het na afloop van het eerste reünieconcert op Nederlandse bodem. Volgens The Jayhawks zelf is er eerder sprake van ‘een onafgedane zaak’. “We gewoon verder waar we zestien jaar geleden zijn opgehouden. Maar als er geen vraag naar was geweest, waren we echt niet weer begonnen.”