Garth Brooks

Met hallucinerende geluidseffecten en psychedelische passages klinkt ‘It Ain’t All Flowers’ als nooit eerder gehoorde acid country uit het universum van Jimi Hendrix. “Het moest klinken alsof je tien gram paddo’s achter de kiezen hebt,” aldus Sturgill Simpson. “Er zijn nog wel wat sonische muren te slechten in de countrymuziek.”

‘Mijn vakantie in het getto,’ zo omschrijft Steve Earle de periode van 1991 tot 1994, waarin hij per dag naar schatting een slordige achthonderd dollar aan heroïne en cocaïne spendeerde, totdat hij op een gegeven moment op zwart zaad zat. Na een reeks van arrestaties was hij verworden tot een verschoppeling met wie niemand nog wou samenwerken.

Hij dwingt respect af en boezemt ontzag in, al was het alleen maar door zijn reusachtige gestalte. Ik moest warempel even naar adem happen toen ik hem in de verte aan zag komen lopen. Geheel in kreukloos zwart gekleed, prachtige bolo tie om, glimmende laarzen aan, deed Waylon Jennings nog het meest denken aan een sheriff op zijn paasbest.

Ze werpt hem een lieflijke glimlach toe als ze hem ziet komen aanlopen. T-shirt van Motörhead aan, ijsmuts diep over het voorhoofd. “Hallo Emmy, hoe gaat het nu?” “Wel goed, Dan. En met jou?” “Ik was in slaap gevallen. Om half zes opstaan, dat breekt je toch op, hè.”

“Met de jaren krijg je steeds vaker te maken met verlies,” zegt Emmylou Harris. “Eerst je jeugd en je onschuld, dan je grote liefdes en vervolgens je naasten en vrienden. Zelfs als je in je handen mag knijpen, wat ik beslist doe, dan nog kan het leven je best zwaar vallen.”

Mogen we je even voorstellen? Garth Brooks, Amerika’s populairste countryzanger. Ho, wacht, nou niet meteen doorklikken! Want we weten wel wat je denkt: countrymuziek, dat is oubollig, zoetsappig, voorspelbaar, vervelend, kortom, de dood in de pot. Maar dan ken je Garth Brooks nog niet.